Interview

De meeste mensen die ik ken zijn opgegroeid in een gezin. Door sommigen betiteld als de hoeksteen van de samenleving. Maar lang niet altijd is dat een robuuste steen. Het is een steen met verschillende vormen, soms hoekig en hard als beton, dan weer zacht als mergel of grauw als leisteen. Sommige hoekstenen zijn fraai geschilderd in frisse kleuren, andere zijn in de loop van de tijd verbrokkeld en hebben geen dragende functie meer. En wat wet je als gezinsleden nu eigenlijk van elkaar? Jarenlang woon je samen onder een dak. Levens die elkaar even raken, maar ook hun eigen spoor trekken. Ken je je gezinsleden of zijn het niet meer dan intieme vreemden? Die vragen komen bij mij op als ik nadenk over mijn relatie met mijn vader, een relatie die ik al eerder betitelde als de relatie van het niet gevoerde gesprek. Wat weet ik eigenlijk van die lieve man die mijn vader was. Nooit heb ik het met hem gehad over wat mij bezig hield, wat hem bezig hield. Een intieme vreemde, was ij voor mij. Ik zou willen dat ik die term had bedacht. Daar verder over peinzend kwam ik als vanzelf bij de vraag wat mijn kinderen, mijn zoon, mijn dochter van mij weten, hoe ze mij kennen. Wat weten ze van mij, wat willen ze weten?
Ik stuit op het boekje van René Diekstra “In gesprek met je ouders”. Het is een handleiding voor een gesprek met je ouders, een belangrijk interview. Ik pols bij mijn kinderen of zij er wat voor zouden voelen met mij dat gesprek aan te gaan, mij te interviewen. Allebei reageren ze positief. Wij doen hen het boekje cadeau en maken een afspraak . Het worden twee mooie middagen. Aan een hebben we niet genoeg. Zij vragen en ik antwoord. Zij luisteren. Soms is het alsof ik daar door bij mijzelf te biecht ga. Twee kostbare middagen. Is ons gezin een hoeksteen? Meer nog, het is een siersteen.