Installatie

Ik maak er geen geheim van dat ik sinds een half jaar weer een min of meer trouw kerkbezoeker ben. Juist in deze tijd waarin het instituut onder forse en terechte kritiek staat ben ik zo goed als elke zondag in de kerk te vinden. Wat ik daar zoek? In ieder geval en uurtje rust en bezinning elke week en misschien ook wel iets van de gemeenschap waarin ik ooit groot ben geworden en die veel voor mij betekent heeft. Zelfs toen er een bisschop kwam die mij persoonlijk duidelijk maakte dat hij niet op mijn betrokkenheid gesteld was en hij vond dat blinde gehoorzaamheid het enige was dat mij als leek paste. Dat waren donkere tijden die verdrietig maakten, maar toch het verlangen om bij een zoekende gelovige gemeenschap te horen niet doofde. Het heeft een tijd geduurd voordat ik  die gevonden had en dichterbij leek te zijn dan gedacht. Het is een club bescheiden van omvang, maar ach, waar er twee of drie in zijn naam bijeen zijn…
Vandaag was er feest in de kerk. De officiële installatie van en pastoraal werker, bisschoppelijk goedgekeurd. De feestelijke dienst werd geleid door de nieuw benoemde pastoraal werker, een collega priester en een pastoraal werkster. Een meer dan inspirerend uur in de wat vrijzinnige locatie onderdeel van een uit de kluiten gewassen grote stadsparochie. De locatie draagt een sterke Dominicaanse signatuur. Ik voel me daar thuis, zat niet voor niks vijf jaar op het Dominicus College. Hier wordt op eigen wijze gevierd en gebeden, mogelijk niet altijd binnen de officieel goedgekeurde kerkelijke richtlijnen, maar wel met een open geest waar plaats is voor iedereen, voor iedereen die vragend op zoek is naar wat je bezig houdt, op de been houdt. En elk antwoord roept een nieuwe vraag op. Vragen die een bedding krijgen in eeuwenoude rituelen en symbolen, in breken en delen, in brood en wijn, in luisteren en verkondigen.