Indringster

Ik zit er niet op te wachten maar misschien moet ik er ook ooit aan geloven.  Gelukkig is ons huis groot genoeg om elkaar redelijk te mijden, hoe ongezellig dat ook is. Maar of we daarmee het virus buiten de deur houden is nog maar zeer de vraag. We kunnen best eens fantaseren over een ménage à trois, en dan heb ik het niet over me, myself and I. Maar zeker ook niet over Corona als ‘Dritte im Bunde’. En toch gedraagt zij zich als een opdringerige dame die zich overal thuis lijkt te voelen en ongegeneerd zonder onderscheid te maken op bezoek komt. Corona trekt zich van niets en niemand iets aan. En trekt haar verwoestende spoor. Daar helpt geen testen aan. Van testen gaat corona niet weg. Daarvoor gedraagt zij zich te slim en ik me misschien wel te onvoorzichtig. Ik temperatuur mij elke dag en hang keurig rond de 36.5°, was wat vaker mijn handen en als ik af en toe moet niezen doe ik dat keurig in mijn elleboog. Ik hoop van harte dat corona dat allemaal begrijpt en mij zal overslaan.  Maar misschien is het ook wel zo dat corona denkt dat al die voorzorgsmaatregelen voor iemand als ik maar weinig soelaas bieden en ik een te gemakkelijke prooi ben om te versmaden. Ik lijk een verzamelaar van onderliggend lijden. Daar is overigens in een aangepast tempo uitstekend mee te leven. Waar ik wel tegen opzie is de test zelf. Dat gewroet in neus- en keelholte lijkt mij nu echt geen pretje. Maar dat dacht ik jaren geleden ook van het geregeld moeten spuiten van insuline. Dat bleek een fluitje van een cent te zijn.
Het was mijn vader die mij leerde dat de mens het meest lijdt van het lijden dat hij vreest en nimmer op komt dagen, zo heeft hij meer te dragen dan God te dragen geeft.
Schrale troost, maar alle beetjes helpen.
P.S.
Vandaag is mij zoon jarig en hij heeft er voor gezorgd dat eventuele reactie weer voor iedereen te zien zijn. Toch mooi dat ik 47 jaar geleden mijn eigen helpdesk verwekt heb.