Indoctrinatie

Het grote voordeel van uitgesteld kijken is dat je een programma kunt zien op het moment dat het je schikt. Gade en ik waren aan onze middagkoffie toe en zij stelde voor om dan ook maar even nog het tweede deel van Ruben Terlou’s serie over Chinese Dromen verder te bekijken. We waren daar twee avonden geleden al aan begonnen, maar toen kwam er na een paar minuten onverwacht visite. Die zei weliswaar direct weer op te stappen, maar een kopje koffie, ach waarom niet. Ik bevroor het beeld en kwam er achter dat ‘direct opstappen’ op heel veel manieren kan worden uitgelegd. Aan Terlou’s droom kwamen we die avond niet meer toe. Vanmiddag keken Gade en ik verder. Terlou bevond zich in een uithoek van China waar de bevolking nog een eigen taal en gebruiken had. De Yi, zo heette dat volk sprak nog geen woord Han, de taal van 92% van de bevolking. Er was nu een programma gestart om de Yi meer de kant van het Han op te krijgen. Op school werd geen les in het Yi meer gegeven en ook oude bezweringsrituelen waren niet meer toegestaan, maar gingen ondergronds nog steeds door. Een stamhoofd van de Yi hoorde ik het beleid van president Xi de Chinese hemel in prijzen en in zijn huis had hij zelfs een foto van de president hangen. Maar intussen ging hij wel van harte mee in de rituelen geestenuitdrijvingen die menig kip de kop kostte.  Maar de loftrompet over de aanpak van President Xi leek niet genoeg gestoken te kunnen worden. Het van bovenaf opgelegde indoctrinatieprogramma leek zijn vruchten af te werpen, al ging dat wel ten kostte van de eigen cultuur en gebruiken. Het zou mij niet verbazen als het portret van de president was opgehangen omdat er een westerse filmploeg op bezoek kwam. Het stamhoofd sprak als een Han-chinees, maar was diep in zijn hart nog een echte Yi die met droge ogen conform de officiële leer kon beweren dat geesten niet meer bestonden maar vol overtuiging deelnam aan de ceremonie om geesten te verdrijven en daardoor mensen te genezen, iets wat de artsen niet meer konden. Ruben Terlou is een brave programmamaker die zijn gesprekspartners niet in verlegenheid leek te willen brengen door door te vragen.