In memoriam

Hij droogt zich af. Gelukkig in een groot omkleedhokje, waar er te weinig van zijn. Een klein hokje vindt hij maar niks, past hij met zijn trage lijf maar net in en het zitplankje is te smal om makkelijk te zitten. In het grote hokje zit het veel gemakkelijker als hij zijn benen en voeten afdroogt en zijn broek aantrekt. Hij heeft zijn halfuurtje bewegen in het water voor ouderen er weer opzitten. Een beetje hupsen in het warme water geeft hem het idee dat hij in ieder geval nog twee keer per week iets aan bewegen doet. Hij heeft zich afgedoucht en zijn tas met kleren uit het kastje gehaald. Traag droogt hij zich nu af, gedachteloos. Hij trekt zijn t-shirt aan en voelt dat zijn rug nauwelijks droog is. Hij krijgt het shirt maar moeilijk aan. Maar hij heeft de tijd. Alle tijd. Als hij aangekleed is, slaat hij de handdoek om zijn nog natte zwembroek en propt die in de boodschappentas die hem tot sporttas dient. Hij borstelt zijn haar. Steil achterover, als altijd. Hij pakt zijn koffiebonnetje uit zijn broekzak. Zit bij de prijs in, zwembad en een koffie. Hij schuift aan. Volgt met een half oor de gesprekken over mensen die hij niet kent. Hij knikt hopelijk op het juiste moment. Hij hoort niet echt bij het groepje, hoort namen, maar kan er geen gezichten bij verzinnen. Het gaat slecht met Ans. Geen idee wie Ans is, maar toch zet hij zijn naam op de kaart om haar beterschap te wensen. Er worden nieuwtjes uitgewisseld. Hij onthoudt er geen een. Tijd om naar huis te gaan. Schuift zijn stoel naar achteren, te veel geraas op de tegelvloer. Hij groet het gezelschap met een hoofdknikje. Ze hebben nauwelijks door dat hij vertrekt en praten door zonder hem te groeten. Het motregent. Hij start de auto. Een schermpje licht op. 3 graden Celsius, 7 februari. Negenenveertig jaar geleden op die dag stierf zijn vader.