IJdeltuit

Ik zal de laatste zijn om het te ontkennen. Ik ben een ijdeltuit. Ik hou er van in het middelpunt van de belangstelling te staan, althans ik vind het niet erg als ik ontdek dat ik daar ben. Integendeel. Mijn ijdeltuiterij uit zich vooral daarin. Ik ben geen ijdeltuit op het gebied van mode of het merk auto dat ik rij. Daarin is eerder sprake van een omgekeerde ijdeltuiterij, zo zelfs dat dat weer als zodanig kan worden uitgelegd.
Bij ijdeltuit zijn hoort ook dat bescheidenheid niet altijd, zelfs meestal niet, als een deugd wordt gezien. Integendeel. De uitspraak dat een brutaal mens de halve wereld heeft, vul ik graag aan met de toevoeging dat hij de andere helft er dan ook wel bij pakt. Als je dat alles in een behoorlijke portie charme verpakt kun je een heel eind komen en is het leven zeer genietenswaardig.  Als charmante ijdeltuit ben ik niet ontevreden met mijzelf. Tot zover lijkt mij deze openbare bekentenis wel voldoende.
Gisteren heb ik een nog veel grotere ijdeltuit ontmoet dan mijzelf. Ik was op een bijeenkomst waar Kader Abolah werd geïnterviewd over zijn nieuwst boek en zijn lievelingsgerechten. Gerechten die tussen de gesprekken door ook nog een in bescheiden mate aan de toehoorder werden geserveerd. Nu was van een interview nauwelijks sprake, want Abdolah heeft eigenlijk helemaal geen vraag nodig om een antwoord te formuleren. Hij praat en praat in dat zo zeer door hem gekoesterde accent en is zo tevreden met zich zelf als ik nog nooit van mijn leven ben geweest of zal zijn. Eigenlijk heb ik nauwelijks recht van spreken, want ik heb nog nooit een boek van Abdolah gelezen. Maar ik heb het dan vooral over de Abdolah zoals hij zich positioneert bij De Wereld Draait Door of Pauw & Witteman. Ik vind hem een poseur. Veel buitenkant.
Ik koester de uitspraak van Oscar Wilde: “To love oneself is the beginning of a life-long romance.” Abdolah lijkt zo veel van zich zelf te houden dat er geen plaats voor anderen lijkt te zijn. En dan mis je toch een heleboel.