Hypo

Er leek zo weinig aan de hand. Het einde van een avond zoals alle eindes van avonden. Uitkleden, tandenpoetsen, de kat nog wat melk geven. In bed stappen en genieten van de warmte van het al slapende lijf naast me.
Een uur later maakt Gade me wakker en vraagt verontrust wat er is. Ze zegt dat ik raar adem. Ik heb liggen hoesten, voelde wat pijn in mijn maag, ik zweet. Ik heb het gevoel dat ik me in een abstract schilderij bevind. Zwarte lijnen, netwerken waar ik in verdwaal. Gade maant me rechtop te gaan zitten. Ik wil alleen maar slapen, heb geen notie waar ik ben. Ik zie de klerenkast en denk  hè zo’n kast heb ik thuis ook op mijn slaapkamer. Maar als ik op dat moment een ding zeker weet is het dat ik niet in mijn slaapkamer ben. Ik ben gevangen in een zwart-wit schilderij, lijnen, en wil alleen maar slapen. Dan herken ik Gade. Ze is druk aan het bellen. De dokterspost. Ik krijg tabletten druivensuiker in mijn mond gestopt. Werktuigelijk heb ik mijn bloedwaarde gemeten. Laag, heel laag. Ik krijg een boterham toegestopt. Ik eet, maar wil slapen. Drie kwartier later nog een keer meten. De waarde herstelt zich. Opnieuw overleg van Gade met de dokterspost. Nog een snee brood met kaas. Koolhydraten. Ik slaap als een blok, droomloos. Genoeg meegemaakt.
Die ochtend reconstrueren we de nacht. We bellen de huisarts, de praktijkondersteunster belt terug. Ze zijn al op de hoogte van wat gebeurde. Advies. De bloedwaarde is een beetje van zijn stuk, maar zeker niet meer te laag. Ik voel me verder goed, maar toch lijkt het of het einde eventjes op mijn deur geklopt heeft. Zo voelde het wel. Heel kalm en rustig heb ik hem niet binnengelaten. Nog niet. De reis met hem zou veel te veel gedoe zijn. Ik wilde alleen maar slapen. Diep en lang slapen. Het was een soort oefening van wat als…
Gade wordt gecomplimenteerd door de praktijkondersteunster. Ze heeft de juiste dingen op het juiste moment gedaan. Dat stelt gerust. Heel gerust.