Huisnummer

Er kwam en een mailtje en een telefoontje. De zangjuf is ziek en kan geen les geven. En dat terwijl ons zanggroepje zaterdag met een presentatie toch ook mee moet doen. Een van ons stuurt er nog een mailtje overheen:”Kom vanavond maar naar mij, dan zingen we even door wat we zaterdag moeten doen.” Zeg maar eens dat wij geen actief en ijverig groepje zijn. Na heel wat heen en weer gebel, terwijl ik al op weg ben naar het belendende dorp waar we elkaar zullen treffen, krijg ik contact met nog iemand van ons groepje en kan haar zo nog net oppikken. Hoe meer zangzielen, hoe meer zangvreugd. Op mijn tomtom heb ik het adres ingegeven en het huisnummer. 8. De straat waar we moeten zijn is geen echte straat, maar zo’n kringelkrangel woonerf. De nummering is niet te volgen. Alleen maar even nummers, aan beide kanten. Het is een wijk die op de ontwerptafel er prachtig heeft uitgezien en ook de maquette zal nog wel een verrassende aanblik hebben gegeven, maar in de praktijk is het een wirwar-doolhof. Het is even zoeken, maar we vinden nummer 8. We bellen aan. De mijnheer die opendoet kijkt ons vragend aan. Wij noemen de naam van degene waar we verwacht worden. Maar de man is stellig en overtuigend. Die woont niet op nummer 8. Wij hebben alleen maar een voornaam paraat, maar die zegt hem niets. Ik zei toch al, het is zo’n wijk waar je niet eens de achternaam van je buurman kent, dus met alleen een voornaam kom je al helemaal nergens. In de beschutting van de auto, het vriest buiten een graad of vijf, pleeg ik weer een telefoontje en krijg zo  het telefoonnummer van degene waar we een kwartier geleden verwacht werden. Ik bel haar. “68”, zegt ze, “dat is mijn huisnummer.” We lopen door een ander doolhofgangetje en bellen aan. De rest van ons groepje zit al aan de koffie. Dan gaan we aan het zingen. IJverig als we zijn nemen we ons hele repertoire een paar keer door. Onze inzet is prijzenswaardig. De inzetten kunnen nog wat beter.