Huisje

Het is Pinksteren. Een uitgelezen dag om ter bedevaart te gaan. Gelegenheid te over hier. Tientallen dorpen zijn in de omgeving vernoemd naar heiligen in allerlei soorten en maten en wij hebben het idee dat elk dorp van nog geen 500 inwoners minsten drie kerken heeft. Maar voor het hoogfeest van Pinksteren zoek je natuurlijk geen dorpskerk uit maar gaan we op weg naar Loreto, een bedevaartsoord met een triple A-status. Het is een klein uurtje rijden van hier, weliswaar richting donkere wolken, maar we kunnen wat hebben.
Loreto ontleent zijn status aan het feit dat in de donkere middeleeuwen het huisje van de H.Maria in Nazareth gered is uit de verwoestende handen van vernielzuchtige barbaren, -niets nieuws onder de zon-,  doordat engelen het op wonderbaarlijke wijze naar dit stadje hebben getransporteerd. Daar werd er een marmeren schrijn over geplaatst, een soort tweede huisje en daarna nog een joekel van een kathedraal. Gade en ik drinken eerst natuurlijk een cappuccino en gaan dan ter kerke. De kerk, toch niet echt klein, puilt uit. Misschien ook wel een gevolg dat het inmiddels fiks is gaan regenen. Het noopt Gade tot het kopen van een paraplu, op dat moment het meest gewilde artikel in de tientallen souvenierwinkeltjes. De druppels zijn zo talrijk dat ik me afvraag of de vurige tongen boven de apostelhoofden wel bestand zijn tegen deze hemelse sprinklerinstallatie en daardoor het verhaal van in tongen kunnen spreken wel eens een sissend einde zou kunnen krijgen.
Als we de kerk betreden zien we dat de bisschop geassisteerd door een handvol heren de mis doet, omgeven met alle pracht en praal die daar bij hoort. We komen binnen bij het gloria, magistraal gezongen door het diocesane koor. Het ontroert me. De kerk zit toch vaak nog dieper in mij verankerd dan ik zelf denk.
We vergapen ons aan de pracht van de basiliek en verwonderen ons over de talloze biechtelingen die hun zondige leven in geuren en kleuren aan begrijpend knikkende paters uit de doeken doen. Ik zondig al jaren niet meer of ben me dat in ieder geval niet bewust.
Als we Loreto verlaten regent het nog steeds. Op de terugweg laten we ons imponeren door de 10e eeuwse kerk van Santa Maria a Piè di Chienti. Geen opsmuk. Zo kan geloof er dus ook uitzien.
Op onze thuisbasis was het zo goed als de hele dag droog. We zullen het maar als zegen in plaats van regen beschouwen wat ons ten deel viel.