Huis

Hoe zeer kun je je aan een huis hechten? Ik zelf heb in 5 huizen gewoond, mijn studentenkamers in Eindhoven en Amsterdam niet meegeteld en de drie kazernes tijdens mijn militaire dienst in Breda, Keizersveer en Schaarbergen al helemaal niet. Ik woon nu al weer bijna 20 jaar in mijn huidige huis. Voor mijn gevoel is het nog steeds mijn nieuwe woning, maar ik woon er al langer dan in mijn vorige huis. Dat is het huis dat in mijn dromen nog vaak terugkeert. Dat ik daar naar terug verhuis. Dat was, net zoals mijn huidige onderkomen, een plezierige stek. Gebeurde ook veel. Werden mijn kinderen groot en was ik nauw verbonden met de school en de kerk. Een huis is meer dan de muren en daken, het is ook de plek waar het staat. Ik kwam in dat huis te wonen na een kort verblijf, 4 jaar, in een Arnhemse flat met uitzicht op Nijmegen. Daarvoor woonde ik in het Waterkwartier, in mijn ouderlijk huis en daarvoor in mijn geboortehuis. Het laatste was op nr. 77 en 4 jaar oud verhuisde ik met het hele gezin naar nr. 85 in dezelfde straat. De reden: op 77 was nog geen elektriciteit, op 85 wel! Beide huizen verschijnen af en toe nog wel in een droom. Maar ben ik gehecht aan een van die vijf huizen? Ik heb goede herinneringen aan alle onderkomens, zoals ik aan mijn hele bestaan goede herinneringen heb. Ook aan mijn studietijd, ook aan mijn diensttijd. Maar echt gehecht aan een huis? Bij geen van de verhuizingen heb ik het idee gehad dat ik mij moest losscheuren van de plek waar ik 4 of 20 jaar gewoond had.
Gade en ik waren op de koffie bij een vriendin die binnenkort gaat verhuizen. Ze laat een heel bijzonder huis achter. Zo’n huis waar er maar een van is. Het is onder architectuur gebouwd. Het was destijds speciaal voor haar en haar man gebouwd. Volledig naar hun wensen. Het is vreemd als je ergens bent en weet dat je er nooit meer terug zult komen. Dat overkwam ons dus. En we herinnerden ons de plezierige verjaardagsfeesten, de intieme etentjes en de gesprekken die ergens over gingen. Even leek het of ik aan dat huis gehecht was, getuige het brokje in mijn keel toen we afscheid namen. En ik had er niet eens gewoond.