Hospitaal

Her en der in het huis liggen aangebroken pakjes papieren zakdoekjes. Het is duidelijk dat er iets heerst. De vorige week lag ik een paar dagen in bed, een beetje verhoging en hoesten dat het een lieve lust was. Zo zelfs dat het Gade en mij raadzamer leek de nachten gescheiden door te brengen. Mijn geblaf zou haar maar uit de slaap houden en ik kon naar hartenlust hoestend en proestend te keer gaan. En nog steeds is dat niet over, de keel blijft prikkelbaar en het hoesten heeft nog steeds een bovengemiddeld volume.
Gisteren kwam Gade van haar werk en het was haar al aan te zien. Het virus had ook bij haar toe geslagen. Nog heviger dan het bij mij had gedaan. Was het bij mij bij een pijnlijke keel gebleven, bij haar kwam er hoofdpijn en misselijkheid bij. Ons huis is voor even een ziekenhuis geworden met twee categorieën patiënten. Ik zelf ben de lopende patiënt in verregaande staat van revalidatie, revalidatie die nimmer tot geheel herstel zal leiden. Daarvoor zijn de kwalen te talrijk en onherstelbaar. Maar er is goed mee te leven in een aangepast tempo. Gade is aan haar bed gekluisterd.Te gammel om op te staan. Alle symptomen van een griep zijn haar deel. Zelfs het nadenken over wat zij straks zou willen eten is haar te veel en doet haar misselijkheid geen goed. Ik kan niets voor haar betekenen, anders dan wat meelevend knikken. Alleen rust kan haar redden. Ik herinner mij van een paar dagen geleden hoe koesterend en genezend een slaapje dan werkt.
Straks maar boodschappen doen, als ik weet of er al dan niet een heuse maaltijd verwacht wordt of dat het blijft bij een geraspt appeltje op en stukje toost en iets lekkers te drinken.
Zal dan ook vragen of er nog bepaalde wensen zijn vanuit de ziekenboeg. Bezoektijden alleen op afspraak.