Hooizolder

Ik zit al sinds jaar en dag in een werkgroep met nog 5 andere mannen. We proberen de stad op te pimpen met her en der literaire teksten. Bakens noemen we die met een groot woord. De groep is ooit toevalligerwijs gevormd. Ik zou niet eens meer precies weten hoe. Maar opeens waren we er en intussen hangen er aardige teksten op soms aansprekende plaatsen in de stad en op het universiteitsterrein. Als werkgroep ontmoeten we elkaar vijf, zes keer per jaar. Genoeglijke bijeenkomsten, waarin veel nieuwtjes over literatuur, poëzie en proza worden uitgewisseld. En, eerlijk is eerlijk, van tijd tot tijd ontbreekt een kleine roddel ook niet. We weten weinig over elkaars privéleven. Over achtergronden anders dan wat ons nu bezighoudt en recente familiegeschiedenis, dat wel. Maar over de geschiedenis van anderen heb ik weinig weet. Hindert niet, we zijn een werkgroep, geen hechte vriendenclub.
Gisteravond haalt een van de leden van de groep mij op. Samen rijden we naar onze eerste bijeenkomst dit jaar. Of juister: hij rijdt, ik rijd mee. In ons gesprek laat hij vallen dat hij in zijn jeugd in een dorpje vlak bij Nijmegen woonde. Het is het dorp waar ik als kind veel op vakantie ging. Dan logeerde ik bij een vriendje. Diens ouders hadden daar een grote boerderij met duizenden kippen. Om een mij onbekende reden zat mijn vriendje bij mij in Nijmegen op de lagere school en fietste hij elke dag 10 kilometer heen en 10 kilometer terug. Tussen de middag at hij dan bij mij thuis zijn boterham. Dat hadden de broeders van de school met de respectieve ouders zo geregeld. Op die manier kwam ik aan een vriendje met een grote boerderij en avontuurlijke vakanties. Ik vraag aan mijn chauffeur of hij de familie, waar ik te gast was, kende. Wel wis en waarachtig. En mijn vriendje van destijds ook heel goed. Ik vraag hem of hij misschien in het huis schuin tegenover hen woonde, dat een eindje van de weg afstond. Ja, dat was zo. En plotseling herinner ik mij hem als klein jongetje van 6, 7 jaar en hoe wij gedrieën speelden op die grote boerderij tussen de hoge balen hooi op de hooizolder. Vijfenvijftig jaar verschrompelen tot een minuut, een deel van onze geschiedenis is, heel kort, een gezamenlijke.