Hoogwater

Ik ben op een steenworp van de rivier geboren. De rivier, voor mij is er maar een rivier en dat is de Waal. Op mooie zomernamiddagen trokken wij, mijn vader en moeder en ik naar de rivier, de kop van de haven in de schaduw van de spoorbrug. Een mand met beschuit en aardbeien. Picknicken. En naar de grote boten kijken, de vlag op de achtersteven herkennen. Nederland, Duitsland, soms een Belg of Zwitser.
Op de lagere school leerden we de namen van andere rivieren. De Rijn, de Lek, de Dommel.
Ik herinner me nog de teleurstelling toen ik voor het eerst de Dommel in Eindhoven zag. Was dat een rivier? Voor mij, gewend aan en vertrouwd met de Waal was het niet meer dan een slootje. Geen boot te bekennen.
Vandaag toont de rivier, mijn Waal zich onder een felle zon in al haar majesteitelijke glorie. Zij heeft de uiterwaarden opgeslokt, overspoeld. Van dijk tot dijk een grootse watervlakte. En op die dagen, als de rivier op zijn hoogst is, moet ik er op bezoek gaan. Naar het hoogwater kijken. En ik niet alleen. Hoogwater is een topattractie. Het café aan de dijk is afgeladen. Allemaal hoogwaterkijkers. Ouders met kinderen, echtparen, jonge mensen, iedereen loopt uit voor de rivier. Of zij nog hoger komt? Is het maximum al bereikt? In de stad zijn de waterkeringen in de kademuur voor de zekerheid al geplaatst.
We schuiven aan. Een meneer vertelt mij ongevraagd dat hij in de stad geboren is, maar nu ver weg ergens in het zuiden woont. Maar vandaag, nu het water zo hoog is, is hij weer gekomen om zijn zoon het hoge water te laten zien. En dat kan hier het allermooist, waar de rivier een meer is geworden.
De koeien en de paarden, geregelde bewoners van de uiterwaarden zijn binnendijks gebracht. Veilig voor het hoge water. Ze delen hun droge plekje met de ganzen, heel veel ganzen.
We kijken elkaar zonder iets te zeggen aan en weten wat we bedoelen. Mooi, hè.