Hond

De man bijt niet meer. De hond is veilig. Gisteren was de laatste uitzending van ‘Man bijt hond”. De hond kenden we allemaal, nou ja bijna allemaal. Hoe de man er uit zag? Daarvoor hoefden we alleen maar in de spiegel te kijken. Die man dat waren we met zijn allen. Weergegeven in al die duizenden die de afgelopen 16 jaar in het programma figureerden. Van de toevallige passant in de ‘Babbelbox’ tot degene met wie als Nederland zich huiswaarts had gespoed, de dag nog eens werd doorgenomen.
Gade en ik waren trouwe kijkers. Ik werd zelfs NCRV-tientjeslid en kwam zo in het bezit van een fraaie Man-bijt-hondschort en dito shawl. Wij waren trouwe kijkers. Want om de een of andere niet door mij te bevroeden reden kreeg ‘Man bijt hond’ concurrentie. Het programma moest optornen tegen ‘De wereld draait door’ op de zelfde tijd op een ander net. Een ongelijke strijd en ook ik koos, zij het met pijn in het hart, vaker voor Mathijs van Nieuwkerk. Als ik er aan dacht keek ik op maandag nog wel eens naar de rubriek ‘Ons kent ons’ met daarin de onvolprezen Dooie in de hoofdrol.
Gisteren zag ik de laatste uitzending. Iets later, maar tegenwoordig kun je bijna elk programma op een door jou te wensen tijd bekijken. Lang leven Ziggo (als het werkt). Op waardige wijze werd de hond begraven. Over de man was niets te horen. Mooie nauwelijks verhulde kritiek op de omroepbazen die de Hond indirect de nek hadden omgedraaid. Die plaatsten DWDD tegen over de Hond en veinzen dan verbazing over teruglopende kijkersaantallen bij de Hond. Einde de Hond.
Er wordt gedacht over een voortzetting via Internet. Maar een van de charmes van de Hond kijken was ook het bord op schoot. Ik heb nog geen trek in een warme hap om 10 uur ’s ochtends of 3 uur ’s middags. Dus dat lijkt me geen oplossing.
En soms zijn dingen, hoe ongewild ook, gewoon voorbij, voorgoed voorbij.
Niet vergeten om mijn tientjeslidmaatschap op te zeggen, want ik was toch meer lid van ‘Man bijt hond’ dan van de NCRV.