Hoempapa

Mijn buurvrouw was gisteren jarig. Onder normale omstandigheden zouden wij vast en zeker bij haar op bezoek zijn gegaan. Buurvrouws verjaardagen waren altijd een trefpunt van gezelligheid, een geanimeerde bijeenkomst van familie en vrienden en ook buren, want in zo’n straatje wonen wij nu met plezier. Hier kennen de buren, op een enkele uitzondering na, elkaar nog. We overlopen elkaar niet maar komen toch met enige regelmaat en zeker op dit soort hoogtij dagen graag bij elkaar over de vloer. Maar gezien de heersende omstandigheden is het uitgebreid met een fiks gezelschap vieren van een verjaardag uit den boze. Er worden dus geen handen geschud, laat staan verjaardagszoenen gewisseld. Wij beperken ons tot een bloemetje op de deurmat leggen en aanbellen. Verder contact wordt vermeden, wij zijn keurige burgers die zich aan de voorschriften houden.
Het is stil in de straat. Het loopt tegen de avond. Niet dat het op andere dagen rond dit uur niet heel rustig is, maar de stilte lijkt intenser dan ooit. Zelfs het geruis van de nabije stad is veel minder. Corona-stilte is stiller dan stil. Het is of de wereld zij adem inhoudt.
Gade en ik zitten op de bank zoals vele avonden. Een moment dat ik steeds weer koester en waar ik van geniet. Gewoon bij elkaar zijn. Af en toe een opmerking die de ander woordeloos bevestigt. Het genoegen van zijn, van met elkaar zijn, van bij elkaar zijn. Een mens heeft maar weinig nodig om gelukkig te zijn.
En dan: geroezemoes op straat en de stilte wordt doorbroken door het sonore hoempapa van een sousafoon en het melodieuze geluid van een als-saxofoon. Er wordt gezongen. Gade en ik naar buiten en daar staan familie en vrienden van de jarige op keurige anderhalve meter van elkaar en ze zingen van “Lang zal ze leven” en “Er is er een jarig”. Er komen meer mensen naar buiten, balkondeuren gaan open. Een verrassings-serenade voor de jarige buurvrouw, die het huldeblijk ontroerd in ontvangst neemt. Het raakt ons allemaal. Verjaardag in corona-tijd. Hiep, hiep, hoera.