Ik ben naar de pedicure geweest. Dat is niks wereldschokkends. Zoals er verder ook maar weinig in mijn leven nog wereldschokkend genoemd kan worden. Eigenlijk heb ik nooit iets wereldschokkend meegemaakt, laat staan veroorzaakt. Ooit had ik het idee dat ik getuige was van een moment dat er historie geschreven werd toen ik in 1990 als waarnemer aanwezig was bij de landelijke verkiezingen in Nicaragua. Zeer tegen de verwachting werd de revolutionaire beweging FSLN verslagen door de UNO, een samenraapsel van linkse en rechtse partijen. Een omwenteling dacht ik en met mij vele anderen.De spanning was er te snijden. Maar nu, 20 jaar later bleek het slechts een onbeduidende rimpeling in de geschiedenis geweest te zijn, een illustratie van de lokale traditie dat de ene dictator eenvoudigweg wordt opgevolgd door een andere.
Goed, ik was dus naar de pedicure geweest. Zoals elke zes, zeven weken. Als ik na dat bezoek met mijn fiets weer mijn straatje inrijd zie ik twee ambulances en een politiebusje staan. Consternatie. Even bevangt mij het vreemde idee dat ze er voor mij zijn, want ik ben toch een potentiële kandidaat voor een ambulancebezoek. Maar ik realiseer mij zo goed als tegelijkertijd dat ze er niet voor mij zijn. Ik zit nog op mijn fiets en ben niet thuis. Voor het huis van een buurvrouw wordt iemand heel voorzichtig op een brancard gelegd. Ik hoor kreten van pijn en zie bezorgde gezichten van ambulancebroeders en politieagentes als omzichtig de brancard in de grootste ziekenwagen wordt geschoven.
Buren klonteren samen en duidelijk wordt dat er een gaste van een van de buurlieden van de trap is gevallen en daarbij flink letsel heeft opgelopen. Een van de buurvrouwen vertelt geschrokken dat ze, toen zij de ambulance aan zag komen, dacht dat het voor mij was. Een ongeluk zit in een klein hoekje en andere gemeenplaatsen wisselen we ter geruststelling uit. Natuurlijk is het niet wereldschokkend, maar het zal je maar gebeuren.
Zwaailicht en sirene. De ambulance rijdt het straatje uit. Ik hoop dat het meevalt.