Herhaalhandelingen

Het overkomt mij geregeld in de vroege ochtend. Ik kom onder de douche vandaan en schiet mijn badjas aan. En op dat moment van zo’n herhaalhandeling, een beweging die je zo goed als elke dag op ongeveer het zelfde tijdstip doet, lijkt het of die handeling de tijd die er tussen ligt, die 24 uur die hedenochtend van gisterochtend scheidt,  ineen doet schrompelen. Of de afgelopen nacht en  dag niet bestaan hebben. Het lijkt dan even of het leven alleen maar bestaat uit een oneindige reeks van badjas-aandoen-momenten. Of de tijd van dat moment als in twee tegenover elkaar staande spiegels oneindig herhaald wordt, al die keren dat ik dat deed opeengestapeld wordt. Het nu wordt dan een samenklontering van heel veel toen. En wie zegt mij dat op dat ondeelbare tijdsmoment ik ook niet alle keren mee maak dat ik die handeling nog zal gaan doen. Dus dat niet alleen het verleden samengedrukt wordt, maar ook de toekomst. Mijn hele bestaan in dat ene moment waarin ik mijn arm in de ene mouw steek en vervolgens de andere arm in de andere mouw. En dan is het ook weer meteen voorbij. Met het dichtknopen van de ceintuur kom ik weer terug in de kloktijd waarin 24 uur gewoon 1440 minuten duren.
En vlak nadat ik deze regels schreef, zag ik de film ‘Midnight in Paris’. Daarin beleeft de hoofdpersoon dat hij in middernachtelijk Parijs van het ene tijdperk in het het andere kan wandelen. De tijd wordt bij hem niet samengebald, integendeel hij leeft simultaan van 2010 tot 1890. Het is vreemd dat als je net over tijd hebt geschreven je toevallig een film ziet waarin  de tijd de hoofdrol speelt.  Ook weer door een herhaalhandeling. Om 00.00 uur in Parijs wachten op de taxi van toentertijd. ‘Midnight in Paris’. Ik beleef elke morgen mijn ‘Dawn in Nijmegen’. Mijn hele leven in een handeling, in een herhaalhandeling. Zo kort, zo oneindig lang.