Herfst

Iets meer dan een jaar geleden sprak ik Cees van der Pluijm voor het laatst. 24 oktober 2014. Het was bij de presentatie van zijn boek over Radio Kootwijk. Nog een paar dagen later openbaarde zich bij hem de ziekte die hij niet zou overleven. En zo werd die glorieuze boekpresentatie ook een afscheidsbijeenkomst, een monument voor een schrijver, zonder dat wij toen wisten dat we Cees nooit meer in levende lijve terug zouden zien. Elke dag zie ik Cees nog op de foto die prijkt op zijn gedachtenisprentje. Tussen de tientallen stapeltjes papier, losse blaadjes,visitekaartjes, kladblocjes, programmaboekjes op mijn bureau staat ook zijn foto. Hij leunt tegen een oude bakstenen muur, die hij lijkt overeind te houden. Een glimlach speelt om zijn lippen, het lijkt of hij elk ogenblik wat kan gaan zeggen. Een bon mot, een rake opmerking. Je ziet dat hij commentaar gaat geven, zoals hij, ad rem, overal commentaar op had.
Een jaar geleden. Wat is een jaar dan toch kort, wat is een jaar dan toch lang. Naast de foto van Cees staat een foto van en andere veel te vroeg gestorven vriend. Hij kijkt me zwaaiend aan. Een laatste groet? Twee dode vrienden als wachter bij mij mijn bureau. Zwelg ik in wat voorbij is, wat niet meer terugkomt? Je zou het haast zeggen als je weet dat ik in mijn werkkamer ook de vier urntjes bewaar met de as van mijn overleden broers en zussen. Als een memento mori. Maar in  mijn werkkamer fonkelt het ook van leven. Een fikse fotogalerij van vrienden en familie. Allemaal nog springlevend en nog lang niet voorbij, laat staan voorgoed voorbij.
Het is een prachtige zonnige dag. Ik kijk uit het raam. Er fladdert zowaar nog een vlinder voorbij, een koolwitje, tegen de strakblauwe lucht. De magnolia in de tuin van de buren verkleurt van groen naar geel. Een licht zuchtje wind. Een blad dwarrelt naar beneden. Het is herfst en het is al weer, het is nog pas een jaar geleden.