Herbeginnen

De vakantie is voorbij. Nu is het voor een pensionado eigenlijk altijd vakantie of beter gezegd is het nooit vakantie. Want hoe vrij te nemen van zo veel vrijheid. Ik ben al sinds 1 januari 2006 met vakantie. Sinds die dag hoeft niks meer, maar kan alles.
Toch had ik vanochtend wel even dat gevoel van een voorbije vakantie. Bijna twee maanden geleden stopte mijn wekelijkse zwemhalfuurtje. Het sportfondsenbad hanteert om een voor mij niet helemaal te doorgronden redenen een uitgebreide zomerstop. Misschien vinden zij die activiteiten ook wel onderricht en sluiten zij zich aan bij de onderwijspauze die her en der opgeld doet. Voor mij had dat lesje gewoon door mogen gaan. Het is een plezierig excuus om je zelf wijs te maken dat je nog wat aan beweging doet. Het is een stok achter de deur die je ook nog eens het gevoel geeft van kijk eens wat ik goed bezig ben.
Maar vanochtend begon dus hoe dan ook het nieuwe seizoen. Voor het eerst liet ik de auto staan en ging op mijn fameuze driewieler zwembadwaarts. Ik had toch weer even dat oude gevoel alsof ik na een welverdiende vakantie weer aan het werk ging. Alles leek het zelfde als een tijdje daarvoor, maar de routine ontbrak. Op mijn werk destijds moest ik weer hopen mijn wachtwoorden niet vergeten te zijn en bestond de eerste dag vooral uit het uitwisselen van vakantie-ervaringen. Hier in het zwembad was het niet anders. Het vaste ritueel van omkleden, kleren weg hangen in het kluisje, muntje er in, deurtje op slot, douchen. De gewoonte zat er nog vast ingeslepen. In het bad de anderen begroeten en hup, gymnastieken. Het luie lijf weer op gang brengen in de wetenschap dat het seizoen weer begonnen was. Na het bad koffie drinken met de groep, een groep die tamelijk hecht is, maar waar ik mij nog steeds een buitenstaander, een waarnemer niet alleen bij voel, maar ook ben. Ik ken maar twee namen en zelfs twijfel ik er aan of dat wel de juiste namen zijn. Voornemen voor dit seizoen is wat meer namen te kennen. Het leerdoel voor de komende weken is gesteld.