Hemelvaart

Ik stam nog uit de tijd dat Hemelvaart als een zondag werd gevierd. Nu is het gewoon een vrije dag waarbij zo goed als niemand zich realiseert wat er deze dag herdacht wordt. Hemelvaart, het zal wat, nu is het meer een strandvaart, pretparkvaart. Daar zijn we vandaag met te veel naar op weg, het strand, de Efteling en wat die meer zij. Maar naar  de hemel dat willen we nog lang niet. Ja ooit misschien, maar voorlopig nog maar niet. Hemelvaart, mondkapje op en naar de bossen en de heide, als de wegen daar naar toe ter beteugeling van het virus tenminste niet zijn afgezet.
Destijds was Hemelvaart een zondag, inclusief kerkbezoek. Dan ging je ook naar de H.Mis, daar dacht je toen nog niet bij na. Ik tenminste niet, ik ging braaf met vader en moeder ter kerke.
Vandaag ben ik ook naar de kerk gegaan, ook al is er geen dienst meer. Corona strikes again. Op zondagen, maar ook vandaag, is mijn kerk van 10 tot 12 uur open voor stil gebed, overdenking en meditatie. Er is een handjevol mensen, een piano speelt wat rustige muziek, maar er is ook veel stilte. Stilte in de kerk geeft ruimte om te denken, te beleven. En in die stilte probeer ik bezig te zijn met die altijd brandende vraag waar is god, wat is god, wie is god? In die stille kerk kom ik op de volgende vergelijking.
Ik heb een kat. Harrie, een kleine pikzwarte poes die in een donkere schaduw lijkt op te lossen, verdwenen lijkt. Ik weet dat hij er is, maar is door zijn schutkleur niet meer te zien. Maar hij is er wel degelijk. Halve dagen zien wij Harrie niet. Als iemand vraagt waar Harrie dan is  luidt het standaardantwoord “Harrie is wandelen.” En als we haar (Harrie is een meisje) dan roepen komt ze soms, maar soms ook niet. Harrie bepaalt zelf wel wanneer zij zich vertoont.
Misschien gedraagt god zich wel als Harrie. God is kat geworden. Soms te zien, vaak ook niet, maar wel altijd aanwezig. Waar precies?
In de kerk steek ik een kaarsje op, sla een kruisje en ga naar huis waar Harrie wacht.