Helpdesk

Er zijn dingen die het gewoon moeten doen. Je elektrische tandenborstel,  je auto, de computer. Gewoon op het knopje drukken, de sleutel omdraaien, de schakelaar op ‘on ‘ zetten. En dan moet de zaak marcheren. Zo niet , dan voel ik ontreddering. Ik heb geen verstand van elektrische tandenborstels, van auto’s evenmin, laat staan de computer. In het eerste geval koop ik een nieuwe, in het tweede bel ik de Wegenwacht en bij het derde bel ik mijn zoon. Het is goed dat er elektrische tandenborstelwinkels bestaan, dat er een Wegenwacht is en dat ik een zoon heb die verstand van computers heeft.
Eergisteren, vlak voor ik de computer afsloot, klikte ik nog even Skype aan. Wilde nog even aan mijn Eindhovense nicht vertellen waarom ik eerder die dag een gesprek niet had beantwoord. Als ik verbinding probeer te maken licht er een schermpje op: “SKYPE WERKT NIET MEER”. En hoe vaak ik ook opnieuw probeerde in te loggen, steeds weer die boodschap: “SKYPE WERKT NIET MEER”. De volgende dag idem dito hetzelfde: “SKYPE WERKT NIET MEER”.  Ik werk niet meer, ik ben gepensioneerd. Skype heeft het gewoon te doen. Dus zoonlief gebeld. Mijn zelfverwekte helpdesk. Vanuit zijn computer kan hij mijn computer in en die besturen. Net zoals die van zijn moeder, zijn zus en een stel vrienden. Handig zo’n familielid of vriend. Ik blijf telefonisch met hem in contact en zie zonder dat ik iets aanraak een cursor over het scherm flitsen, schermen sluiten, nieuwe oplichten. Ik zie hoe gebruiksnamen en wachtwoorden worden ingetypt. Voor mijn zoon heb ik geen geheimen. Ik vraag niet wat hij precies doet. Het vertrouwen is groot. Nog een keer licht de mededeling “SKYPE WERKT NIET MEER” op.  Ik hoor de zoon even zuchten en weer zie ik de cursor razendsnel bewegen. Dan zegt hij dat de boel nu weer werkt. Ik vraag waar de storing van kwam. “Ach, zoiets gebeurt wel eens, dan herkent hij een programmaatje niet meer.” Ik probeer Eindhoven te skypen, er wordt niet opgenomen.