Helden & Lafaards

Soms krijg ik het idee dat ik nog de enige lafaard ben die er op dit halfrond losloopt. En ook dat lopen moet je al met een korreltje zout nemen, want mijn lopen is steeds meer een schuifelen achter mijn rollator geworden bij mijn dagelijkse mini-rondje in de buurt. Voor de rest hoor en zie ik alleen maar berichten over helden. Alle medewerkers in de gezondheidszorg, in de eerste, tweede, derde, uitvoerende en faciliterende lijn worden tot helden verklaard. Terecht overigens want ook ik kijk met bewondering naar al die verpleegkundigen die met hart en ziel hun werk verrichten en duidelijk getuigen dat hun vak meer dan een beroep een roeping is.
Wat mij wel verbaasd is dat er nu op een meer dan publieke manier melding gemaakt wordt van het feit dat er nauwelijks meer een beroepsgroep is die niet extra in het zonnetje gezet zou moeten worden. In STER-tijd op radio en televisie krijg ik te horen dat zonder de inzet van schoonmakers, onderhoudswerkers, begrafenisondernemers, boeren en verder elke willekeurige beroepsgroep deze zware tijden helemaal ondragelijk zouden zijn. Voorzitters van brancheverenigingen tuiten lof over de helden die zij mogen vertegenwoordigen. Iedereen een held! Dat moet automatisch leiden tot een devaluatie van het heldendom. Nu is ‘held’ sowieso al geen beschermde titel. Er zijn helden te over, schaatshelden, rockhelden, held van de Sovjet-Unie en niet vergeten Helden-Panningen.
Het wemelt in deze tijden van de helden, al dan niet zelf verklaard. En tussen al die helden neem ik graag de plaats van lafaard in. Ik doe niets bijzonders, schrijf een onnozel stukje, en verder niets. Ik red geen mensenleven, doe geen boodschappen voor de buurvrouw, niet eens voor mijzelf. Troost mij met de gedachte dat er ook lafaards nodig zijn om het heldendom meer  te laten gloriëren. Dat is mijn bijdrage aan de bestrijding van de crisis. Daar ben ik een held in.