Hel

Vandaag verjaart mijn Neef. Hij wordt 66. Ik bel hem om hem te feliciteren met deze heugelijke dag. 66, dat is bijna het magische getal 666, het getal van Het Beest. De 6 is een ongeluksgetal, het getal van de anti-christ, de duivel. 7 staat voor de volmaaktheid, het zuivere. 6 moet nog maar een 7 zien te worden. Dit zijn flarden van het gesprek dat ik met hem voer. Hij beaamt het van harte. 66, hij vindt het maar niks. Het is nu al als de hel die hem, naar hij zegt, ooit te wachten staat. Wat dat betreft verschillen Neef en ik heel erg van elkaar. Zeg maar gerust hemelsbreed. Ik ben er vast van overtuigd dat ik in de hemel zal komen. Lijkt me een uitgemaakte zaak en een troostrijk gegeven. Ik heb geen flauw idee hoe die er uit ziet, maar als ik er aan denk, heb ik alleen maar warme gevoelens, behaaglijk warm. Het zou me niet verbazen als het in alle opzichten zou lijken op een koesterende lentedag of zomerse dag in september. In ieder geval veel aangenamer dan de verzengende hitte van de hel waar neef ooit terecht denkt te komen. Maar denken is nog geen geloven. Als we het daar zo samen in ons felicitatiegesprek over hebben betreuren we het allebei dat we elkaar later uit het o0g zullen verliezen, ik in de hemel, hij in de hel. Een afspraakje zo halverwege in het vagevuur zal er wel niet inzitten. Daar zullen zowel Lucifer als Petrus als sleutelbewaarders wel een stokje voor steken. En zo babbelen Neef en ik de tijd vol. Het gaat nergens over. Maar dat zijn vaak de meest onderhoudende gesprekken.
Op zijn verjaardag zal , net als op de mijne een paar dagen geleden, weinig volk afkomen. Twee gasten, dan heb je het wel gehad. Een miniem gezelschap, getemperde feestvreugde, geen knuffels, geen omarming. Een hel op aarde?
Ik wens Neef een prettige dag.