Hek

Ik verkeer in dubio. Ga ik het stukje van vandaag nu ‘Hek’ of ‘Ladder’ noemen. Want ik ga schrijven over het plaatsen van een hek en de ladder die je daarvoor nodig hebt.
Precies op de afgesproken tijd bellen de twee mannen aan. Ik had verwacht dat zij met een enorme vrachtwagen de straat in zouden komen rijden, maar het is een klein bestelautootje waar mijn nieuwe balkonhek in vervoerd kan worden. Als een legpuzzel zullen de staanders en dwarsverbindingen straks in elkaar gesleuteld worden tot een stevig stalen hekwerk. Gegalvaniseerd en wel en daardoor onderhoudsvrij. De mannen vragen voor zij de boel gaan uitladen of zij de situatie nog even in ogenschouw mogen nemen. We lopen twee trappen naar het dakterras op. Daar aangekomen schrikken de mannen. Het is wel 10 meter hoog en het laddertje dat ze bij zich hebben reikt tot ongeveer de helft van die afstand. Een van de mannen was destijds wel bij het opnemen van de maten geweest. “Ik ben glad vergeten hoe hoog het was. Niet goed in mij opgenomen.” Bedremmeld kijkt hij in de peilloze diepte. Het is duidelijk, dat lukt hen vandaag niet meer. Daar is een extra lange ladder en een mannetje meer voor nodig.”Maar we kunnen de spullen al wel vast op het dakterras leggen, zijn we tenminste niet helemaal voor niks gekomen.” In sneltreinvaart sjouwen de mannen de onderdelen van het hek naar boven. Ik ben jaloers op hun conditie en snelheid. De trappen zijn voor hen nauwelijks een obstakel. In een paar minuten ligt het hekwerk te glanzen in de zon. Ligt, terwijl staan de bedoeling was.
Bij de koffie maken we een nieuwe afspraak. Ze zullen er dan met zijn drieën en een lange ladder zijn en dan zullen ze alles piekfijn monteren. Om kwart over elf morgenochtend zullen ze er zijn. Ik zal dan weer voor de koffie zorgen. En een stukje schrijven. Misschien wel met als titel ‘Ladder’of ‘Hek-2’.