Heimat-5

Ik heb hier al vaak, heel vaak, geschreven over de voortreffelijke Duitse serie Heimat van Edgar Reitz. Kroniek van de Duitse geschiedenis vanaf WOI  tot voorbij de val van de muur aan de hand van de familie Simon uit de Hunsrück. Gade en ik waren compleet verslaafd aan die serie. Meer dan 66 uur film. Toen we die gezien hadden trokken we een week naar een huisje in de Hunsrück en verkenden van daar uit dat gebied. Bezochten de plaatsen waar de film was opgenomen en maakten zo lijfelijk kennis met het niet bestaande maar zo aanwezige dorp Schabbach. En nog niet zo lang geleden zagen we ook de film ‘Die andere Heimat’. Die speelde nog ver voor de wereldoorlog, toen veel Hunsrücker naar Brazilië emigreerden om de hongersnood te ontlopen en een nieuwe, een andere Heimat te stichten. Alsof dat werkelijke zou kunnen.
Gade en ik leefden dus intens mee met Heimat en nog steeds komt het geregeld ter sprake. Heimat zal ons waarschijnlijk wel nooit helemaal meer loslaten en we gaan vast nog wel eens terug naar het Günderode Haus, waar de hoofdrolspelers, Clarissa Lichtblau en Herman Simon uiteindelijk hun bestemming vinden. Clarissa wordt gespeeld door Salomé Kammer. Niet alleen actrice, maar ook celliste en vooral zangeres, stemkunstenares. Zij is onze favoriet.
Haar naam komt Gade weer tegen in de programmering van de Cellobiënnale die deze week in Amsterdam is. Samen met twee cellisten zal zij een matinee geven. Maandagmiddag. Wij bestellen kaartjes en fantaseren dat we haar misschien wel even kunnen spreken. Je bent tenslotte fan of niet.
Haar aandeel in het concert is kort. Twee liederen, maar de zaal is dolenthousiast. Wij ook.
Gade en ik eten nog wat in de Bistro van het Muziekgebouw aan het IJ. “Zou leuk zijn als ze nu langs zou lopen.” En dan stoot Gade mij aan: “Daar is ze!” Ze blijft staan praten met de twee virtuoze cellisten die haar begeleidden. Ik kijk Gade aan: “Zal ik?” Gade knikt en ik laat mijn soepje staan en ga op haar af. “Entschuldigung,” en hakkelend vertel ik waarom ik haar aanschiet. “Schön doch, und Sie sprechen aber gut Deutsch.” Gade komt er bij staan. Tijd voor een fotomoment. En als die gemaakt is vraagt ze of ik haar en haar cellisten wil fotograferen. Ach ja, de ene dienst is de andere waard. Gade en ik hebben onze eigen Heimat-5 geschreven.