Heg

Het gras in buurmans tuin is altijd groener. Althans zo wil het gezegde. Nu valt dat in ons geval nogal mee, maar wat in ieder geval de tegeltjeswijsheid te boven ging was dat zijn heg wel veel hoger was dan de onze. De buurman was jaren zo druk met het verbouwen van zijn onderkomen dat de tuin erg weinig andacht kreeg. De achtertuin werd wel gefatsoeneerd en diende als plezierig decor voor zomerse barbecues en lange leesmiddagen, ja we houden elkaar in de gaten. Maar buurmans voortuin leed een kommervol bestaan en moest het volledig op eigen kracht rooien. De voortuin diende alleen als opslagplaats voor de kliko’s en werd omzoomd door metershoge hagen van onbekende samenstelling. Zij omkransten buurmans huis als was het het kasteel van Doornroosje, waar meer dan 100 jaar de klimop welig tierde en  zo zijn huis tot een schier onneembare veste omtoverde.
Als wij voor ons raam stonden hadden wij onbeperkt uitzicht op de straat als wij naar rechts keken. Zagen wij naar links dan keken wij niet verder dan buurmans zo goed als ondoordringbare doornenhaag. Maar dat alles was. Eergisteren nodigde Gade mij uit in de voortuin eens te komen kijken. Ik verwachtte dat zij mij wilde wijzen op een vreemde vogel of exotische vlinder en aanvankelijk zag ik niks vreemds. “Kijk nog eens goed!” En toen zag ik het ook. Buurmans haag was gesloopt, weg, verdwenen, foetsie. Er stonden nog slechts een paar afgeknotte stronken, die geen enkel uitzicht belemmerde. Het was alsof onze straat tientallen meters langer was geworden. Ik kan wel tot de rotonde kijken die onze straat afsluit.
Gisteren zijn met veel geweld de stronken uit de grond getrokken. Met een soort hijskraan werden ze als een paar rotte kiezen omhoog getrokken, met wortel en al. Ik hoorde de stronken en de grond waarin zij staken, kreunen toen het schrikkelijke apparaat zijn werk deed.
De voortuin ligt er nu keurig aangeharkt bij. Het wachten is nu op jonge aanplant, gras misschien, dat bij de buurman net zo groen zal zijn  als bij ons.