Hees

Volgens Dochterlief was er bijna sprake van een overdosis aan oudercontacten. Zo zag je je vader en moeder een hele tijd niet en nu een paar keer in een week. Het begon al met het verjaardagsbezoek dat ze mij bracht nu een paar dagen geleden en dan ook nog eens met kerst. Dat startte met een kerstbrunch bij haar moeder en later op de dag, zeg maar op de avond het kersteten bij Gade en mij. Het gebeurt lang niet altijd dat we elkaar zo vaak en zo lang zien. Eerste Kerstdag werd gelardeerd met het spelen van het spelletje ‘Regenwormen’.  Dat lijkt al haast een traditie te worden, want ook vorig jaar stond dat uitgebreid op het programma. Het aardige van dat spelletje is dat het op het eerste oog tamelijk ingewikkeld lijkt, maar al spelend is het van een plezierige eenvoud. Zo eenvoudig dat het de kerstconversatie niet dood slaat. Je hoeft je niet overmatig te concentreren en er zit een fikse mogelijkheid in elkaar te pesten. In mum van tijd kan een winnende positie omslaan in het tegendeel. We hebben dus een paar keer geregenwormd, tot ieders genoegen. Het spelen van zo’n spelletje brengt ook nog eens met zich mee dat er altijd wel een gespreksonderwerp is, want je kunt het tenslotte niet de hele kerstmis hebben over de uitgelekte toespraak van de koningin die weer eens een fiks anti-PVV statement aflegde. Hoe zo geen politieke rol voor de Majesteit?
Tweede Kerstdag leek aardig gevuld met het bezoeken van een musical, een matineevoorstelling. Maar er kwam een mailtje van de Stadsschouwburg. Een van de hoofdrolspeelsters had keelklachten en de voorstelling moest worden afgelast. Ze was te hees om te zingen. Ik ben al een hele week zo schor als een kikker, maar dat is voor een toeschouwer minder erg dan voor een actrice. En nu moeten we iets verzinnen voor de tweede kerstdagmiddag. Dochter is vanochtend naar huis gegaan en heeft ‘Regenwormen’ meegenomen. Dus dat wordt het niet. We verzinnen wel iets.