Havana

Nimweegs, het dialect van mijn goede stad, ondervindt doorgaans weinig waardering. Het is de taal van een klasse waar iedereen die denkt maar iets te betekenen afstand van wil nemen. Niet iedereen is er trots op uit het Willemskwartier, de Wolfskuil, de Benedenstad of het Waterkwartier te komen. Een ook de klank vindt niet altijd de waardering die het verdient. De harde è-klank en de scherpe s- en f-klank. Er zijn mensen die zich er voor schamen. Ik niet. Ik koester mijn Nimweegs en schaam me niet voor mijn geschiedenis. Zonder geschiedenis geen toekomst.
Een avond per jaar is Nimweegs ‘bon ton’. Gisteravond was het weer zo ver. In de Raadzaal van het Stadhuis organiseerde mijn Lionsclub het 12e Nimweegs Dictee. Ik mag dat al die keren schrijven en lezen. Een paar weken tevoren had ik het al klaar. Dit jaar had de commissie zo waar een thema verzonnen. Afscheid van Havana aan de Waal? De scheldnaam voor onze stad die voor de kerk waar in ik mij wel bevind een  geuzennaam werd. En het leek de commissie wel aardig om daarbij de Cubaanse ambassadeur uit te nodigen. Goed voor de publiciteit en ze zou toch wel niet komen. Maar ze kwam wel: la Excelentísima Señora Zelmys María Domínguez Cortina. Voor de Gemeente betekende dat het protocol uit de kast gehaald moest worden en mijn Lionsclub op zoek moest naar Spaans sprekende begeleiding. Lichte paniek dus in de tent. Maar alles kwam fraai op zijn pootjes terecht. De loco-burgemeester, toch al een fan van het Nimweegs Dictee, vervulde haar protocollaire plicht met verve en een echtgenote van een van onze leden, zelf honorair consul sprak naast haar moedertaal ook goed Spaans en begeleidde de ambassadrice meer dan naar behoren.
De avond zelf verliep weer als vanouds. Geef mij een microfoon en een paar honderd man goedlachs publiek en ik ben gelukkig, zeker als het op zijn Nimweegs kan. En de ambassadrice zei dat ze er niets van had begrepen, maar dat ze zich kostelijk geamuseerd had omdat iedereen om haar heen dat zo uitbundig deed. Duidelijk: Nimweegs mot bliefe!