Harrie

Niets vervelender voor niet-kattenliefhebbers dan al die idolate verhalen over katten, hun eigenwijsheid, hoe zij zich niets aantrekken van de mensen en hoe aaibaar ze zijn. Ik beloof mijn ervaringen met Harrie te doseren en maar af en toen als er echt iets dat meer dan het vermelden waard is er over zal berichten. Maar vandaag is het onontkoombaar. Want gisteren kwam Harrie definitief in ons leven. We haalden haar op uit haar pleeggezin in Druten. Daar was zij gebracht door een automonteur die haar gevonden had achter het dashboard van een door hem te repareren auto. Het was duidelijk  dat Harrie niets meer met auto’s te maken wil hebben, de hele reis heeft ze erbarmelijk zitten miauwen met een klagelijk kitten-piepje. Harrie is een poes, maar heet wel degelijk Harrie. Wij denken dat ze in het verkeerde lichaam is geboren. Een helemaal zwart lijfje met geel-groene ogen.
Harrie neemt de eerste avond ons volledig in beslag. We zien hoe zij voorzichtig verkennend de huiskamer onderzoekt. In steeds kleiner wordende cirkels ontdekt zij uitvoerig elke bank, elk kastje en maakt al dankbaar gebruik van het zachte kleedje dat we voor haar op de vensterbank gespreid hebben. Die eerste avond wordt er uitgebreid met haar gespeeld. Meest favoriet speelgoed blijkt de halve bast van een pistachenootje te zijn. Zij creëert daarmee haar eigen tomeloze achtervolging. In de loop van de avond ontdekt zij ook de functie van de kattenbak. Als ze die gebruikt heeft, sprint ze met een enorme snelheid uit de bak alsof ze denkt: “Mijn god, wat een ruft!”
Harrie brengt de nacht alleen door in de woonkamer. De volgende ochtend is er geen schade te ontdekken, Harrie ook niet, zij houdt zich schuil en is, zwart als zij is, nauwelijks te ontdekken. Met een speeltje is zij te lokken. Nu verkent zij omzichtig de rest van het huis met als zijn schuilhoekjes. We zijn Harrie deze ochtend dan ook veel kwijt. Langzaam went ze aan huis en ons, wij aan haar.