Hanengekraai

Ik kan mij niet meer heugen wanneer ik voor het laatst wakker werd door het kraaien van een haan. Ik vraag mij dat af terwijl ik  zie hoe het eerste morgenlicht door het hoge venster draalt. Het is nog veel te vroeg om de nacht voor de dag in te wisselen. In de verte kraait een haan. Ik draai me om, trek het dekbed over me heen en glij  weer in een mooie diepe slaap, gevuld met  dromen waar onbestaanbare zaken zich in logisch verband afspelen.
Gade in ik zijn deze week in het noordelijkste Nederland vanwaar we een vrij uitzicht hebben op de Noordpool. Aldus neef. Het huisje waar we verblijven ligt aan de voet van de Waddendijk. Door die dijk is vanuit ons huisje de Noordpool niet te zien, dan moet je de dijk op klauteren. Ik ben niet meer zo’n klauteraar. Ik denk mij het uitzicht, het is weids. In gedachte nog onmetelijk veel weidser dan in het echt. Uitzicht dat omgekeerd evenredig is aan de maat van ons vakantiehuisje, een anderhalve eeuw oud vissershuisje. Een ’tiny house’, maar dat was in de tijd van de bouw nog een begrip dat uitgevonden moest worden. Het huisje is net, maar dan ook maar net groot genoeg voor twee. Alles erop en eraan en het lijkt van binnen in niets meer op het stulpje waar een visserman met zijn gezin huisde.
Ooit in een stormnacht kwamen hier tientallen vissers om. Geen familie of het telde wel een slachtoffer. De treurigheid van die ramp lijkt nog steeds voelbaar in het dorp, niet meer dan een lange straat aan de voet van de waddendijk. Twee monumenten herinneren aan die rampzalige nacht. Samen met de kleine vissershuisjes schrijven zij de geschiedenis van dit dorp, dit gat, Moddergat.
Het is middag, net na twaalven. In de verte kraait een haan voor wie het altijd ochtend lijkt.