Haar

Ik ben weer terug in de tijd. Het was de tijd dat mijn haren tot bijna op mijn schouders vielen. Foto’s uit die tijd getuigen daar nog van. Lang haar was toen net zo modieus als vandaag de dag kale koppen zijn. Dat is een mode die niet aan mij besteed is. Een kale kop geeft toch altijd een wat boevig aanzien.  Ziet er toch altijd wat agressiever uit dan weelderige lokken. Het gekke is dat ik daarentegen vrouwen met heel kort geknipte haren altijd woest aantrekkelijk vind. Maar kom daar vandaag de dag maar eens om nu zo goed als heel het vrouwvolk het haar lang heeft en dat vaak nog tot overmaat van ramp heeft opgebonden tot een knotje dat recht op haar hoofd wiebelt.
Destijds, weer even terug in de tijd, het was zo in de jaren zestig, was voor mannen lang haar in. De Beatles, naar de normen van nu keurig geknipte jongelieden wier haar net tot de oorrand reikte, werden betiteld als langharig tuig. Haar dat zo treffend in de gelijknamige musical bezongen wordt. Ik zat in die tijd op de sociale akademie en werd ontboden bij de adjunct directeur van dat instituut die mij gispte over het feit dat ik met zulke lange haren en zeker ook als preses van de studentenvereniging het aanzien van de school geen goed deed. Zijn boutade was aan dovemans oren gericht. Ik hield mijn haar ‘shoulder length or longer’.
Sprong in de tijd, fikse sprong. En toen gingen de kappers dicht. Lock down. En mijn haar, weliswaar veel dunner, -de jaren eisen hun tol-, groeide en groeide. Weer als destijds tot over de oren en een matje in de nek. Vanochtend dacht Gade dat zij er wel een staartje van kon maken. En ziet:
Nooit eerder had ik een staartje. Het houdt nog niet over maar het is een staartje!
Morgen om 16.00 uur heb ik na maanden weer een afspraak met de kapper.