Gulden

We moeten terug naar de gulden. Voor de PVV is de verkiezingscampagne al begonnen. Want stel dat ze er in het Catshuis niet uitkomen en Wilders voor het eerst laat zien dat hij ballen heeft en verkiezingen aandurft, dan heeft hij zijn leuze al klaar: “Nederland, gulden land.” Dat zijn redenatie rammelt is omstandig aan de orde gekomen. Natuurlijk lees ik ook her en der dat het onderzoeksbureau dat door hem in de arm is genomen een vooraanstaand bureau is. Maar zeker niet onafhankelijk. Eurosceptisch tot op het bod. Ik ben geen euroscepticus. Ik herinner mij nog levendig hoe, op de eerste ochtend begin 2002 dat er euro’s uit de pinautomaat kwamen, ik mijn eerste opname deed en de nieuwe, maar niet zo mooie biljetten in mijn hand voelde knisperen. En dan dat muntensetje dat we allemaal van de regering kregen. Zo maar voor niets. Misschien is daar de crisis wel begonnen. Een regering die zo maar geld, echt geld in de vorm van muntjes, weggeeft. Dat is toch pure spilzucht. Ik hou van de euro. Nog steeds kijk ik bij elk muntje dat ik krijg uit welk land het komt. Ja, ik ben een Europeaan, maar houd van die continentale verscheidenheid. Ik hoef niet terug naar de gulden. Bovendien was de gulden al jaren het Siamese zusje van de Duitse mark. En zou je terug gaan naar de gulden, dan is het nog maar de vraag of dat afgesneden zusje  wel overlevingskansen zou hebben.
Het onderzoeksbureau, daarvan wist Wilders dat het in zijn straatje zou adviseren. Het rapport stipuleert op het feit dat het van de opdrachtgever geen enkele instructie heeft gekregen. Maar is de vraag stellen niet even vaak hem beantwoorden? Als een soort rechtvaardiging wordt gemeld dat geen van de onderzoekers lid van enige politieke partij is en die opmerking koppelt aan het feit dat zij een objectieve analyse gemaakt hebben.
Ik ben geen lid van welke politiek partij dan ook, maar dat garandeert op geen enkele manier de objectiviteit van dit stukje.