Groener

Ik had niet verwacht dat het er ooit nog van zou komen, maar vandaag hoorde ik voor het eerst de buurman zijn gras maaien. Meer dan een jaar was zijn achtertuin een wildernis waar weliswaar een berg wit zand in was gestort, maar waar verder hoegenaamd niets in gebeurde. Voor mij mag iedereen weten hoe met zijn tuin of het gebrek daaraan om te gaan. Mijn kat Harrie en nog wat buurkatten waren niet ongelukkig met de situatie. Zelden hadden zij  een grotere bak tot hun beschikking, waar zij van harte gebruik van maakten. Nu al weer wat maanden geleden werd er een schutting geplaatst. Wij zagen aanvankelijk daar nogal tegenop, maar de eerlijkheid gebied te zeggen dat die schutting snel wende. De mens, wij in ieder geval, blijken toch tamelijk flexibele wezens te zijn. En toen de schutting er eindelijk stond leek dat voor de buurman ook het moment  om van de mini-woestijn een echte achtertuin te maken. Uiteindelijk is er nu een strak geheel met twee terrassen gecreëerd. Niet helemaal onze smaak, maar we wisten al dat die kunnen verschillen. Buurmans borders wachten nog op jonge aanplant, maar er is wel een gazon aangelegd dat fris groen oogt. En ik moet toegeven dat het gras bij de buurman veel groener is dan bij ons. Dat is ook niet zo moeilijk, want wij hebben een grasloze maar wel heel groene tuin. In mij zingt het liedje van Liesbeth List en Ramses Shaffy en de oorspronkelijke Franse versie die bezingt dat het gras aan de andere kant van de heuvels altijd groener lijkt. Maar bij nadere beschouwing dat zeker niet altijd is. Dat zal met buurmans gras wel net zo zijn.
De buurman maait zijn gras. Elektrisch. Ik hoor hem zeggen dat hij niet gedacht had dat maaien ook nog een lastig karwei is maar hij is ook tevreden met het resultaat. Het kon beroerder en is in ieder geval mooier en groter dan de bouwplaats die zijn tuin maandenlang leek te zijn.