Grensgebied

Lille. Daar rijden we naar toe. We laten ons leiden door de borden, want onze tomtom reikt niet verder dan de Benelux. Wet van de remmende voorsprong. Een van de eerste modellen met aparte kaarten voor de Benelux en de rest van Europa. De rest van Europa ligt thuis. We rijden een stukje snelweg en moeten dan goed opletten op de bordjes met ‘centre ville’. Natuurlijk mis ik er een, maar met enige speurzin raken we weer op het rechte spoor. In Lille wordt aan elke lantaarnpaal de tentoonstelling Babel in het Palais des Beaux Arts aangekondigd. In het VVV-kantoor vragen we waar dat te vinden is. De juffrouw wijst het aan op de kaart. “Mais c’est fermé le mardi”, voegt ze er aan toe. Het is mardi. En in plaats het museum wordt het Galerie La Fayette. Twee bloesen, een zwarte en een grijze en aftershave. 100 ml. In Nederland alleen maar in 50 ml flacons te krijgen. Hier een koopje.
Als we Lille uitrijden zien we gelijk al een bord met ‘Ypres’. We kringelkrangelen door een typisch grensgebied weer Belgiëwaarts. Dorpjes van niks met Nederlands aandoende namen, hobbelige wegen, waarvan er een afgesloten is zonder dat een omleiding wordt aangegeven. We negeren het bord dat doorrijden verbiedt en rijden Waals België in. Een stukje maar. Dan worden de opschriften tweetalig en dan alleen Nederlands. Grensgebied met onbegrijpelijke afbakeningen. Niet alleen snelle wolken leren een mens hoe fictief een grens is. Hier lijkt Frankrijk op Vlaanderen en omgekeerd. De cappuccino wordt hier met een dot slagroom geserveerd. Grensgebied waar ooit om elke meter grond vergeefs gevochten werd. Ontelbare naamloze doden op tientallen begraafplaatsen. We sluiten de dag af in Ieper. Bij de dagelijkse Last Postceremonie bij de Menenpoort. Klaroenblazers en een peleton veteranen. Een minuut stilte. “We will remember them.” Ik krijg een sterk 4 meigevoel. Toen we er naar toeliepen vroeg Gade, ze kent me, of ik ging huilen. Nee, huilen niet, wel een brok wegslikken. Weer zo’n grensgebied.