Grens

Natuurlijk ga ik mee, als Gade mij dat vaagt. Uit hoofde van een vrijwilligersbaantje wordt zij geregeld uitgenodigd voor de openingen van een expositie in het museum. Dit keer is het een kleine maar fijne tentoonstelling over de limes, de grens van het ooit zo grote Romeinse Rijk. Zo’n opening verloopt altijd volgens een vast stramien. Een praatje van de directeur, een betoog van een deskundige en de openingshandeling door een hotemetoot. Maar voor het zover is, is er de inloop, het moment om te netwerken, beleefdheden uit te wisselen en bekenden te ontmoeten. We zijn ruim op tijd. In het museum zie ik in de verte al een bekend gezicht uit het verleden. Een collega die ik al twintig jaar niet meer heb gezien en eigenlijk allang vergeten was, maar we herkennen elkaar onmiddellijk. Zij blijkt hier te zijn als directeur van een belangrijk instituut op het gebied van cultureel erfgoed en zij zal dadelijk het deskundigen-praatje houden. Ik maak haar duidelijk dat ik hier ben als introducé, zonder eigen titel of functie. Een titel die ik die middag toch nog krijg als zij begint over haar Nijmeegse tijd en daarbij mij met name noemt. Gade en ik zitten op de eerste rij op voor genodigden gereserveerde stoelen. Gevolg van haar vrijwilligersbaantje. We schudden wat handen, begroeten bekenden en luisteren met beleefde aandacht naar het praatje van de directeur, het betoog van de  inmiddels bekende deskundige en zien hoe de gedeputeerde de tentoonstelling opent. De twee stoelen naast ons blijven op de bordjes met naam na leeg. De wethouder en echtgenote hebben andere prioriteiten gesteld. We bekijken de tentoonstelling. Helmen en gezichtsmaskers uit de Romeinse tijd, hier op en rond de limes gevonden. Ze staan in het gelid opgesteld. Zonder veel fantasie kun je er de soldaten bij denken die ze ooit gedragen hebben. Beleefd schuifelen de gasten door de expositie. Iedereen heeft twee consumptiemuntjes gekregen. Al gauw is de rij bij de bar groter dan bij de expositie.