Grens

Net als we ons willen opmaken voor onze zaterdagse gang naar de stad voor het wekelijkse koffie-uur met de gelijknamige club gaat de telefoon. Het is een van de leden van de club. Hij vertelt dat hij niet in de stad is, maar bij een van de andere leden in de bostuin bezig is. Een gigantische berg snoeihout wordt opgestookt en of Gade en ik ook die kant opkomen om dat mee te maken. “En bel dan ook direct Henk maar even op, misschien heeft die ook wel zin om mee te komen.” Dat heeft hij. Zijn vrouw ook en zo rijden we gevieren richting Duitsland. De koffievriend en zijn vrouw die het hout aan het verbranden zijn wonen pal op de Duitse grens. De overkant van de straat is Duitsland. Wij parkeren onze auto aan die kant van de straat. In Duitsland dus. De grens stelt hier niets voor.
De fik zit al goed in berg hout. Je moet niet te dichtbij komen. Het gevaar voor verschroeide wenkbrauwen is niet denkbeeldig.  Het is gigantisch mooi loeiend vuur. Oude liedjes uit mijn tijd bij de verkenners komen als van zelf weer naar boven. Ze verwaaien met de donkere rook die opstijgt als er een hoop vochtige bladeren op het vuur wordt gegooid.
Ik krijg te horen dat er voor dit vuur keurig een vergunning is aangevraagd. Toen zij hier pas woonden, stookten zij ook een keer snoei- en afvalhout. En ook al wonen zij in het buitengebied, binnen de kortste tijd stond de plaatselijke koddebeier op de stoep, die naar de vergunning vroeg. Die was er dus niet. Omdat zij van de vergunningenplicht niet op de hoogte waren, zag hij het vergrijp door de vingers. Voor deze zaterdag was er wel een vergunning aangevraagd en verkregen. Met de restrictie dat er geen afvalhout verbrand mocht worden. Daar houden zij zich keurig aan.
Als hun Duitse overbuurman een vuurtje stookt, heeft hij geen vergunning nodig en mag hij stoken wat hij wil. Daar is geen vergunning voor nodig. De grens stelt hier toch nog iets voor.