Ik besloot het graf te laten ruimen. Ik zelf kwam er zelden of nooit en er waren geen broers of zussen meer die er nog iets over konden zeggen. Familieberaadslagingen waren éénpersoons bijeenkomsten geworden en ik was het meestal uiteindelijk wel met mij zelf eens. Natuurlijk wel even getwijfeld of ik er goed aan deed, emotionele en rationele argumenten tegen elkaar afgewogen, maar toch besloten de grafrechten niet te verlengen. Het graf kon geruimd worden. Destijds informeerde ik bij de beheerder van het kerkhof wat er met de grafsteen zou gebeuren. Van de stoffelijke resten had ik een vaag vermoeden wat er mee zou gebeuren. Consequentie van mijn besluit, waar ik verder niet te veel over wilde nadenken. De steen, werd mij verteld zou verbrijzeld worden. En dat nu vond ik zonde. Een lichaam vergaat, wordt weer opgenomen in de kringloop, van as naar as, van stof naar stof. Maar een steen heeft, anders dan een vergankelijk lijf, iets van eeuwigheid in zich. Ik mocht de steen wel meenemen. Een steenhouwer heeft hem voor mij van zijn plaats gehaald en in zijn werkplaats gezet. Met vrienden en vereende krachten heb ik hem daar toen opgehaald en achter in mijn tuin tegen een blinde muur gezet. Een rustig hoekje tussen wat kreupelhout, een klein monumentje. Zolang je naam nog genoemd wordt ben je niet vergeten. Vaker, veel vaker nog dan toen de steen nog op het kerkhof stond, kijk ik er nu naar. Ik lees de naam van mijn moeder, ik lees de naam van mijn vader. Ik lees het motto van mijn vader dat op de steen gebeiteld staat: “Leef in Vrede”. Ik mijmer bij hun geboortedag, allebei 19 november, met 10 jaar verschil. Ik lees de sterfdatum van mijn moeder. En ik lees tussen de overwoekerende klimop de sterfdatum van mijn vader. 7 februari 1968. Vandaag precies 50 jaar geleden. Mocht er een hemel zijn, en voor mijn vader was die er, dan ziet hij daar vandaag Abraham. Ik feliciteer hem, mijn vader, die in de hemel is.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Ome Jan en tante Dina! Feestjes op de zolder! Weet ik nog!