Grafsteen

In de krant van vandaag een klein berichtje. Per 1 maart a.s. zijn grafstenen van  de nabestaanden die de steen hebben geplaatst. Tot die tijd blijken ze eigendom van de eigenaar van de begraafplaats te zijn. Vreemde regel. Net als of je als je je fiets een tijdje te rusten zet in een fietsenstalling, jouw fiets van de eigenaar van de stalling zou zijn. Vergelijking gaat niet helemaal op, maar toch.
Uit dat krantenbericht blijkt dat ik al maanden in overtreding ben.  Een jaar geleden, misschien zelf iets meer, kreeg ik bericht van de begraafplaats waar mijn ouders begraven liggen. De grafrechten dreigden te verlopen. Mijn vader stierf in 1968, mijn moeder in 1981. De laatste keer dat ik hun graf bezocht was met veel familie op 19-11-1991. Mijn vader zou 100 zijn geworden, moeder 90. Ze scheelden precies 10 jaar. Daarna kwam ik zelden of nooit meer bij het graf.  Met broers en zussen kon ik niet meer overleggen over al dan niet verlengen van de rechten. Zij waren dood of te ziek om door te hebben waar het overging. Ik besloot het graf te laten ruimen en belde op naar het kantoor van het kerkhof. Ik vroeg of ik dan de steen mocht hebben. Ik had er geen weet van dat die wettelijk van hun was. Zij ook niet, want er was geen enkel bezwaar dat ik de steen liet weghalen. Het legale feit dat zij eigenaar van de steen waren, was hen kennelijk ontgaan en ik weet het pas sinds vanochtend, uit de krant.
Een steenhouwer, die vroeger bij ons in de straat woonde, heeft de steen voor 2 flessen wijn netjes verwijderd en ik heb het monumentje met bevriende krachten van zijn werkplaats naar mijn achtertuin getransporteerd. Daar staat het  nu al weer een hele tijd, naar nu blijkt tot 1 maart illegaal. Een herinnering aan mijn vader en moeder, waar ik nu vaker naar kijk dan toen het nog op de begraafplaats stond. “Leef in Vrede”, mijn vaders levensmotto staat er in gebeiteld.