Goud

Dit is zo’n dag waarop er niets bijzonders gebeurt. Gade is naar de verjaardagsbijeenkomst van een vriendin en al vroeg vertrokken. Ik sta traag op, douche langer dan op milieutechnische gronden verantwoord is, geniet van het warme water. Bij het late ontbijt lees ik de krant, die mij meldt dat het virus zich opmaakt voor de tweede golf. Ik besluit deze dag dan maar tot een lockdowndag te maken. Misschien draag ik zo bij aan het verlagen van R-factor. Ik los de kruiswoordpuzzel op. Boven in mijn werkkamer zet ik een kop koffie. Werkkamer, zo noem ik het nog steeds zo,ook al is er geruime tijd geen sprake meer van werk. De kat bedelt om wat melk als ik mijn koffie inschenk. Ik word bedankt met een kopje. Het lijkt dan of het beest mij toegenegen is, maar het is eigenlijk alleen maar een signaal om wat meer melk. Mooi niet. Kat druipt af.
Ik rommel wat over het internet, lees wat actuele berichten. Op mijn telefoon zie ik dat ik een gesprek gemist heb. Privénummer en ook geen bericht achtergelaten.Het had een spannende dag kunnen worden, wie weet.
Lunch. Ik bak mij twee eieren. Bij het eten dwarrelen mijn gedachten alle kanten op. Vijftig jaar geleden rond deze tijd was ik op huwelijksreis. Naar Londen. Als niet…dan zou ik nu aan het bijkomen zijn van mijn gouden huwelijksfeest. Dat zou ik afgelopen weekend gevierd hebben. Vijftig jaar, voor sommigen een mensenleven. Voor mij een mooie tijd, een heel mooie tijd. Rijk leven. Nog steeds.
Ik ga de tuin in. Verder lezen in het boek waar ik net in begonnen ben. Het is aangenaam warm. Het vuistdikke boek is bijna te zwaar om vast te hebben. De zon koestert. Slaap wint het van de Rat van Amsterdam. Het boek dendert uit mijn handen. Ik laat het liggen.