Glasgerinkel

De tomtom laat ons niet in de steek. Zelfs als wij het niet altijd met haar eens zijn en de meegeleverde schriftelijke routebeschrijving ons langs andere wegen voert, voegt zij zich toch zonder mokken in de nieuwe route. Wij zijn op weg naar ons huisje in de Morvan. Vakantie. De auto is volgeladen met boeken, eetspullen en ja ook een koffertje met kleren en een toilettas. Aan het eind van de rit, na een stop om nog meer eten in te slaan, draaien we het dorpje in. Dorpje is nog te veel naam voor de kleine verzameling huizen. En inderdaad er is een klein plantsoentje met een brandkraan zoals de routebeschrijving ons beloofd heeft. Daar moet het huisje aan liggen. Klopt. Van buiten ziet het er uit zoals een Frans vakantiehuisje er uit moet zien. Gade draait de sleutel om in het slot. De deur gaat maar moeilijk open. Geknars. De tegelvloer is bezaaid met glas! Een smal ruitje boven de deur blijkt ingegooid. Tussen het glas liggen een stel keien, de projectielen die het glas hebben doen rinkelen. Het ruitje is te smal om als inbrekersingang te dienen. Kwajongenswerk. We bellen met de eigenaar van het huisje in Amsterdam. Hij is al op de hoogte gesteld door de overbuurvrouw, die ons ook al zo enthousiast begroette.  Er zal een klusjesman ingeschakeld worden. De eigenaar verontschuldigt zich voor het ongemak ons aangedaan. Wij hebben meer met hem te doen. Lijk je een mooi vakantiehuisje te hebben in een zo op het oog vredig Frans dorpje, blijk je ook daar geteisterd te worden door vandalisme.
Wij vegen de scherven bij elkaar. Steken de houtkachel aan. Buiten regent het. De vakantie is begonnen. Voor het niet meer bestaande ruitje timmeren we een plankje. Het is een behaaglijk huisje met een prachtig uitzicht.
Dan is de klusjesman er al. Hij neemt de maten van het ruitje op. Maandag zal hij komen om het het in te zetten. Ik probeer hem uit te leggen wat een klusjesman is. Hij kijkt mij vol onbegrip aan. Mijn Frans moet duidelijk nog op gang komen