Gladjes

Eigenlijk had ik vanochtend op weg moeten gaan naar Eindhoven. Mijn enig overgebleven schoonzus zou dan haar verjaardag vieren. Niet dat zij zelf nog veel weet heeft van haar verjaardagen. Zij maakt haar eigen werkelijkheid die soms bij flarden nog maar lijkt op wat er echt aan de hand is. Het meeste ontgaat haar of wordt op voor ons onnavolgbare wijze door haar heel anders ingevuld. Haar leven verloopt allesbehalve gladjes en dat geldt ook voor haar directe omgeving die voortdurend met de teloorgang van een mensenleven wordt geconfronteerd.
Ik zou dus op weg gaan, maar de avond tevoren al voorspelde de weersverwachting niet veel goeds. Sneeuw, ijsregen,ijzel, aanvriesende regen. Ik belde mijn nicht, waar de verjaardagsontvangst zou plaats vinden, dat ik er van afzag derwaarts te tijgen. De omstandigheden leken mij te heftig. Natuurlijk vond ik dat jammer, te meer dat ik daar mijn achterneef zou treffen, die na een paar jaar werken in New York weer terug was in Nederland en daar vandaan zo waar een verloofde had meegebracht. Ook hen leek de reis uit Amsterdam te gortig. Maar dan komt er weer een telefoontje van mijn nicht met het voorstel om de viering 24 uur te verplaatsen. Een goed idee in de terechte verwachting dat morgen de gladheid tot aanvaardbare proporties moet zijn teruggebracht.
Het is vreemd. Meestal hopen we dat ons leven gladjes zal verlopen, niet te veel tegenspoed  of schade veroorzakende botsingen. Dat het van een leien dakje gaat. Maar als dat leien dakje met een laagje ijzel wordt bedekt is het ook weer niet goed. Als het te glad wordt, is het voor je het weet code oranje. Gladjes is goed, glad niet. Dan kunnen we alle kanten uitglibberen en weten we niet waar we uitkomen. Of misschien wel waar, maar niet hoe.
Morgen ga ik naar Eindhoven, naar mijn nicht, haar zoon, mijn achterneef en naar mijn schoonzus. Benieuwd of ze me nog kent. Misschien is ze me al glad vergeten.