Gijs

Dit wordt het derde blog dat als titel ‘Gijs’ heeft. Maar waarschijnlijk ook het laatste. Want zojuist kreeg ik het bericht van Neef dat zij hun kat begraven hebben. Gijs was hun kat waar wij als zij weer eens afreisden naar een ver land op mochten passen. Gijs woonde op een van de mooiste plekjes van Drenthe. Ooit was hij aan komen lopen en gebleven. Waar hij vandaan kwam hadden ze ook een hond genomen en dat was Gijs te veel, veel te veel. Hij ging, helemaal uit zich zelf verhuizen en trok bij Neef en zijn vrouw in. Geen onverstandige keuze, een territorium met een parkachtige tuin en grenzend aan een bos waar altijd wel een vogeltje of muis te verschalken was. Gijs was een gekende rover, maar ook een kat die het heerlijk vond om op je schoot te komen liggen, aangehaald te worden, maar wel de baas te blijven. Gijs had een natuurlijk distinctie en uitstraling. Gijs was ook een grote kat, in zijn beste dagen wel twee keer zo zwaar als onze eigen Harrie, een juffertje vergeleken met die bonk van een kat die Gijs was.
De laatste keer dat wij op Gijs pasten kregen wij het consigne mee dat het niet goed ging met Gijs. Neef gaf ons zelfs de volmacht dat, mocht dat nodig zijn, wij finale beslissingen konden nemen. Maar Gijs knapte, waarschijnlijk door onze liefdevolle aandacht, weer op. Gijs leek niets te mankeren.
En toen brachten mijn Neef en zijn vrouw uit Frankrijk een hond, een puppy mee. Een schat van een beestje, zoals alle jonge beestjes vertederende schatten zijn. Maar Gijs, het was bekend, hield niet van honden, ook niet als ze jong en schattig zijn. En dat liet hij duidelijk merken. Hij beet van zich af, maar vrat zich van binnenuit waarschijnlijk ook weer op. In korte tijd ging hij sterk achteruit.At niet meer, kwijnde weg. Gijs was op, doodop.
Gijs is een paar uur geleden begraven aan de rand van het bos, het bos, dat daardoor altijd het zijne zal blijven.
Gijs, het is maar een kat, maar toch.