Gezin

De afspraak staat al een tijdje. Dochter zal op de zondagkoffie komen met haar aanhang. Nu is de plaats waar zij met vriend en zijn kinderen woont niet onoverbrugbaar, maar toch net te ver weg om spontaan gehoor te geven aan de aanvechting bij elkaar op visite te gaan. Vandaar de afspraak. Als ik op hun komst zit te wachten zit gaat de telefoon. Het is Zoonlief die vraagt of het uitkomt dat hij en zijn lief even een kop koffie komt halen. Zij wonen in de stad en bellen wel vaker om te vragen of het uitkomt dat ze even langs komen. Ik vertel ze dat zijn zus er ook zal zijn, maar dat hun aanwezigheid de vreugde alleen maar zal vergroten. Ze zeggen dat ze er over een kwartiertje zullen zijn, hij, zijn vrouw en Guus hun teckel. Het lijkt mij aardig om ook nog even een belletje te plegen met de moeder van mijn kinderen om te vragen of zij het gezelschap wil complementeren. Dat lijkt mij leuk. Haar ook. Zo vaak komt het niet voor dat het gezin in hele getale aanwezig is. Gade gaat gauw nog even naar de grootgutter op de hoek. Het taartje dat ingekocht was, is vast niet genoeg voor het hele gezin en omdat het inmiddels ook middag is geworden zal er ook nog wel iets als een lichte lunch op tafel moeten komen. Gade zorgt dat niemand iets te kort komt. Het is goed dat aan onze keukentafel met gemak plaats is voor 9, om over de kat en de hond nog maar te zwijgen. De spelen hun eigen spelletje.
Ik aanschouw het zondagtafreel met genoegen. Het gezin geschaard rond de dis voor een lunch. Het zou zo een ongeloofwaardig reclameplaatje voor een genoeglijk bestaan kunnen zijn. Maar het is geen plaatje. Het is de werkelijkheid. Zondagsgeluk. Ik voel me weer een stuk beter!