Gezapig

Men neme een ‘Artist in Residence’ (AIR) en laat die twee schijversvrienden uitnodigen. Plus een gespreksleider. En gedrieën gaan de schrijvers op zoek naar de ziel van de stad, de stad die hen inspireert. Thomas Verbogt gaat aan en in de slag met Jan Siebelink en Frans Kusters. Frank Tazelaar mag zeggen wie er aan de beurt is. En wat blijkt. De ziel van de stad ligt voor de een in paar herinnerde hertenogen in het Kronenburgerpark, voor de ander die per se geen Nijmeegse schrijver genoemd wil worden, maar desnoods een schrijver uit Nijmegen in een parkje waarvoor de naam plantsoen al te veel eer is en  de niet-Nijmegenaar moet het hebben over Velp en de drie straten om de kwekerij van zijn vader, die zijn schrijversdomein vormden voor zijn meest succesvolle boek. En ze lezen ook uit eigen werk. Ik hoor schrijvers graag uit eigen werk lezen. Soms lijkt het of ze al lezend steeds weer nieuwe dingen in hun fragmenten vinden.
In LUX werd gisteravond de periode Verbogt van het project ‘Artist in Residence’ afgesloten. Er is aardig wat publiek, dat een gezapig voortkabbelend gesprek aanhoort. Nergens fonkelt het, of het moet zijn in het hilarische verhaal dat, succes verzekerd, Thomas Verbogt voorleest. Natuurlijk kunnen ze alle drie mooi vertellen, maar nergens wordt duidelijk hoe de ziel van een stad hun werk inspireert of er juist niets mee te maken heeft. De stad lijkt vooral een decor te zijn en geen personage te worden.  Hun verhalen en romans kunnen overal spelen. Zijn niet plaatsgebonden. De Groesbeekseweg hoeft niet per se in Nijmegen te liggen en in deze stad hebben we wel een Kwekerijweg. En zo lijkt de AIR, welk een paradox,  niet gebonden aan een plaats. Of zoals Verbogt zegt dat hij er achter kwam dat hij het schrijven als AIR het liefst weer straks terug in Amsterdam doet. In Nijmegen heeft hij even een  nostalgische tour gemaakt. Ik ben daar al meer dan 60 jaar mee bezig.