Gesprek

Geen kwaad woord over mijn ouders en dat zeker niet alleen omdat je over de doden niets dan goeds zou horen te zeggen. Ik denk met veel genoegen en warmte terug aan mijn jeugd, het was een warm nest, waar ik als nakomertje veel aandacht en nog meer zorg kreeg. Al vaker vertelde ik hier, meestal in een bijzin, dat ik een overbezorgde vader had die in allerlei activiteiten mogelijkheden tot gevaar zag. Fietsen leerde ik pas toen ik veel ouder was, want op een fiets kon je onder een auto komen en zwemmen leerde ik, zeer tegen de zin van mijn vader, van mijn oudere broers in het Maas-Waalkanaal, waar volgens hem de verdrinkingsdood aan de oevers lag. Ook schaatsen heb ik nooit gedaan, maar dat kan net zo goed het gevolg zijn van mijn eigen stunteligheid als van mijn vaders bezorgdheid voor valpartijen en de daaraan verbonden gebroken ledematen die mij dan ook altijd bespaard zijn gebleven.
Toen mijn vader stierf in het begin van 1968 was ik net 22 en al vier jaar het huis uit. In leeftijd scheelden we meer dan een generatie. En die kloof  hebben hij en ik nooit kunnen dichten. Nooit hebben samen gesproken over geloof en hoop, over wat hem bezighield, wat ik mij bedacht en wat hij daar van zou vinden. Ik had en heb geen flauw idee hoe hij tegen de wereld aankeek, hoe tevreden hij was met zijn bestaan en met mij. Begrijp me goed, ik voelde zijn warmte en genegenheid en zijn trots, maar rond al die gevoelens was er ook altijd dat zweempje angstige bezorgdheid dat zich uitte in het opblijven tot ik als thuiswonende student midden in de nacht lichtelijk aangeschoten van de sociëteit kwam en hij mij steevast begroette met de woorden dat hij haast de politie had gebeld om te informeren of er iets met mij gebeurt zou kunnen zijn. Ik schrijf steevast, waarschijnlijk is dat maar een paar keer gebeurd, maar kleurt wel mijn beleving.
Met mijn kinderen heb ik afgesproken binnenkort, nu het nog niet te laat is,  het gesprek aan te gaan, het gesprek dat ik met mijn vader nooit gevoerd heb.