Genegenheid

Misschien schreef ik al eens over het woord genegenheid. Als ik met Gade zit te ontbijten en haar vertel over het blog dat ik denk te gaan schrijven, merkt zij op dat het haar wat bekend voorkomt. In het boshuis beschik ik niet over het complete archief van de meer dan 800 blogs die ik schreef en ergens ver weg heb ik ook het gevoel dat ze gelijk heeft. Blijft natuurlijk staan dat ik het een prachtig woord vind: genegenheid. Het is een plezierig gevoel; iemand toegenegen zijn. Het is natuurlijk lastig om een rangorde in gevoelsomschrijvingen aan te brengen. Je kunt van iemand houden, je kunt verliefd zijn, je kunt op iemand gesteld zijn, je kunt iemand graag mogen, je kunt vriendschap voor iemand voelen. En zo zijn er vast nog een hele reeks gevoelens zijn die net allemaal van elkaar verschillen, elkaar deels overlappen. Genegenheid vind ik wel een van de mooiste termen. Het is een heel zacht woord, heel teder.
Gisteren was ik op bezoek bij iemand die ik zeer toegenegen ben. Zij woont niet ver van het boshuis, toch nog altijd zo’n 70 kilometer, maar vanuit Nijmegen is het het dubbele. Gade zou met een vriendin gaan wandelen rond het boshuis, voor mij een goede reden om de mij toegenegen persoon op te zoeken. We zien elkaar maar heel weinig. In de afgelopen 5 jaar, de tijd dat ik haar nu ken, hooguit 3, 4 keer. Maar telkens is er dat gevoel van toegenegenheid. Dat is een mooi en rustig gevoel, een gevoel van grote kalmte en ingetogenheid. Alweer zo’n mooi woord.
Hoe geef je blijk van je genegenheid? Niet of nauwelijks. Dat blijkt gewoon uit je doen en laten. Op weg naar haar heb ik een bos bloemen gekocht.Kon niet anders dan bij een benzinestation. En ik moet helaas zeggen dat de protserigheid van het boeket haaks stond op de gevoelens  van genegenheid. Maar bij het station verkochten ze geen losse rozen en al helemaal geen witte.