Gender

Ik heb mij in mijn leven heel veel afgevraagd. Wie of wat god is? Waarom ik niets van natuurkunde of kwantummechanica begrijp? Of de maatschappij echt niet maakbaar is? Bestaat monogamie echt? Of je trouwdag echt de mooiste dag van je leven is? Is 2+2 altijd 4? Dat alles en nog veel meer heb ik mij afgevraagd, overdacht en maar soms even een antwoord op gevonden en dat antwoord direct weer in twijfel getrokken en voorzien van nieuwe vragen.
Wat ik mijzelf nooit heb afgevraagd is of ik een jongen of een meisje ben. Het is vreemd op mijn leeftijd te spreken over jongen en meisje. Beter is man of vrouw.
Ik ben er gemakshalve altijd maar van uitgegaan dat ik een man ben, in ieder geval als jongetje geboren en zo door mijzelf en de buitenwereld altijd behandeld. Ik ging naar een jongensschool, zowel een lagere als een middelbare, ik studeerde aan een academie voor mannen en vervulde mijn militaire dienstplicht, iets wat alleen jongens moesten. Het lijken mij allemaal bewijzen te zijn dat ik een man ben. Maar wat is een man? Ik heb het lijf van een man, een dikke man. Maar is daar alles mee gezegd? Ben je niet meer dan je lijf? Ja, toch. Je bent ook je denken en voelen, je zijn. Denk ik als een man, voel ik als een man? Ik denk als Jan, ik voel als Jan. Maar Jan en man zijn geen synoniemen.
Dit alles heb ik overdacht na het zien van de documentaire ‘Genderbende‘. Twee van de daarin voorkomende personen, de prachtige Anne en Lisa Bosveld, kom ik een paar dagen later weer tegen in een programma van Paul de Leeuw die hen vraagt hoe hun vader tegen hen aankijkt, jongen of meisje? Hun antwoord is van een verbluffende eenvoud. Ze zijn zijn kind.
Je bent die je bent. Dat is zoveel meer dan je lijf.