Soms is er op een dag iets dat er echt uitspringt. Iets dat je intens bezighoudt, dat je verdrietig, boos of vrolijk maakt. Of dat je verbaast. Maar er zijn ook van die dagen die gevuld zijn met kleine dingen, waarvan geen het waard lijkt uitvergroot te worden, maar allemaal samen een bezige dag maken. Het begon al vroeg met wat nadere berichten op de mail rond de beoogde laureaat van de Burgemeester Dalesprijs. Ik ben lid van de jury en de jurysecretaris had midden in de nacht nog wat gemaild over zijn contacten met de uitreikende instantie van de prijs. Daardoor leek het of de vergadering nog steeds aan de gang was.
Om 10.00 uur moest ik in het stadhuis zijn. Ik ben op tijd en drink een kop koffie bij de secretaresse van de burgemeester. Er is nog niets bekend over de benoeming van een waarnemer. Ik ben in het stadhuis om een partnerschapsregistratie te doen, maar er stond ook al heel lang rond die tijd een afspraak om met de betrokken ambtenaar te praten over de plaatsing van weer een literair baken op een nogal spraakmakende en veel overleg vergende plek. De registratie ging zo vlot dat ik nauwelijks te laat bij het vergaderingetje was. Ik loop nog even op mijn oude afdeling binnen en hoor dat er een waarnemend burgemeester benoemd is. Niemand van de vroegere collega’s heeft ooit van hem gehoord. Ik heb hem wel al eens ontmoet, maar kennen is een te groot woord.
Weer thuis, weer mails over de Dalesprijs en dan hup naar de zangles. De juf raadde mij aan de les op mijn iPhone op te nemen. Dat kon alleen maar in brokjes van 5 minuten. Het terugluisteren van de les is een ontluisterende bezigheid. Los van het feit dat het instuderen van een lied meer het fileren van het zangstuk is, leert het terughoren mij dat er nog veel te leren is. Ondanks het van tijd tot tijd enthousiaste commentaar van de zangjuf, gelardeerd met de nodige opbouwende kritische noten, blijf ik vooral mijn weifelende stem horen op zoek naar de juiste klank. Het is goed dat ik zingen zo leuk vind, anders zou ik er mee ophouden.
Er gebeurde gisteren van alles en ook weer niets. Mooi leven is dat.
Archieven
- oktober 2021
- juli 2021
- mei 2021
- april 2021
- maart 2021
- februari 2021
- januari 2021
- december 2020
- november 2020
- oktober 2020
- september 2020
- augustus 2020
- juli 2020
- juni 2020
- mei 2020
- april 2020
- maart 2020
- februari 2020
- januari 2020
- december 2019
- november 2019
- oktober 2019
- september 2019
- augustus 2019
- juli 2019
- juni 2019
- mei 2019
- april 2019
- maart 2019
- februari 2019
- januari 2019
- december 2018
- november 2018
- oktober 2018
- september 2018
- augustus 2018
- juli 2018
- juni 2018
- mei 2018
- april 2018
- maart 2018
- februari 2018
- januari 2018
- december 2017
- november 2017
- oktober 2017
- september 2017
- augustus 2017
- juli 2017
- juni 2017
- mei 2017
- april 2017
- maart 2017
- februari 2017
- januari 2017
- december 2016
- november 2016
- oktober 2016
- september 2016
- augustus 2016
- juli 2016
- juni 2016
- mei 2016
- april 2016
- maart 2016
- februari 2016
- januari 2016
- december 2015
- november 2015
- oktober 2015
- september 2015
- augustus 2015
- juli 2015
- juni 2015
- mei 2015
- april 2015
- maart 2015
- februari 2015
- januari 2015
- december 2014
- november 2014
- oktober 2014
- september 2014
- augustus 2014
- juli 2014
- juni 2014
- mei 2014
- april 2014
- maart 2014
- februari 2014
- januari 2014
- december 2013
- november 2013
- oktober 2013
- september 2013
- augustus 2013
- juli 2013
- juni 2013
- mei 2013
- april 2013
- maart 2013
- februari 2013
- januari 2013
- december 2012
- november 2012
- oktober 2012
- september 2012
- augustus 2012
- juli 2012
- juni 2012
- mei 2012
- april 2012
- maart 2012
- februari 2012
- januari 2012
- december 2011
- november 2011
- oktober 2011
- september 2011
- augustus 2011
- juli 2011
- juni 2011
- mei 2011
- april 2011
- maart 2011
- februari 2011
- januari 2011
- december 2010
- november 2010
- oktober 2010
- september 2010
- augustus 2010
Links
Beetje spanning af en toe,…wel zo prettig!
x