Geluk

Bij Matthijs van Nieuwkerk is een geluksprofessor te gast. Een Vlaming. Hij weet alles van geluk. Heeft er zelfs een boek over geschreven. En dat boek is inmiddels cadeau gedaan aan alle wereldleiders. Obama, Merckel, Poetin, Cameron, Koffi Anan. Ze kregen het van Van Rompuy. Ook een Vlaming en voorzitter van de Europese Raad. Europa als gids op weg naar geluk. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
De professor is van het type ‘je-gooit-er-een-dubbeltje-in-en-er-komt-voor -kwartje-uit’. Hij ratelt maar door en wel in zo’n tempo dat er bij maar weinig blijft hangen. Zelfs de naam van de professor niet. Hij heeft onderzoek gedaan bij tienduizenden mensen. Vlamingen. Maar vraag mij nu niet meer naar het resultaat of object van onderzoek. Ik geloof het allemaal wel wat hij zegt. Hij vertelt over Bhutan, waar geluk de norm is. En ook dat geluk weliswaar niet af te dwingen is, maar wel te bevorderen. Hij doet een proefje. Al glimlachend kun je niet aan nare dingen denken. Dan verdwijnt de glimlach. Lichaam en geest moeten met elkaar in overeenstemming zijn. Een nare gedachte verdraagt geen glimlach. En dan komt de geluksprofeet op de stilte. Niets zo bevorderlijk voor geluk als stilte. Hij daagt de presentator uit: “Kan een talkhow stilte verdragen?” Van Nieuwkerk gaat de uitdaging aan. Twee minuten stilte. Een talkshow waarin niets gezegd wordt. Dat is wel vaker het geval, maar nu is er een een talkshow waarin niets te horen is. De camera zoemde in op het gezicht van Van Nieuwkerk. Voor het eerst let ik op dat gezicht. Ik hoef alleen maar te kijken, niet te luisteren. Het is alsof ik naar een bevroren waterval kijk. In het publiek zitten mensen met de ogen dicht. Te luisteren naar wat de stilte hen te zeggen heeft. Misschien is geluk wel het dichtst bij als het helemaal stil is. Is stilte het geluid van geluk. Wordt het grote geluk pas je deel als het ooit helemaal stil is.