Gelezen

Mijn neef houdt op zijn blog min of meer nauwkeurig bij welke boeken hij heeft gelezen. Hij heeft daar zelfs een aparte categorie voor aangemaakt ‘Genoemd, gelezen’, met daarin een foto van de kaften van de boeken.  Verder geen commentaar. Dat bewaart hij voor zijn geschreven blogs.
Ik heb zelf altijd wel een boek onder handen. Het komt nauwelijks voor dat ik niet met een boek bezig ben. Elke dag wordt er wel gelezen, soms maar een paar bladzijden, maar gelezen wordt er. En steeds houdt zo’n boek mij dan bezig. Ik probeer, eigenlijk gaat dat van zelf, ik hoef er geen moeite voor te doen, mijn eigen verhaal met dat van het boek dat ik aan het lezen ben, te verweven. Zo ben ik nu bezig met de laatste bladzijden, het finale hoofdstuk van ‘De Ochtendgave’ met daarin het gesprek tussen vader en zoon Sonmans. Het hele boek was ik de oude Sonmans, want echt lezen gaat voor mij niet zonder identificatie. Ik dacht mij in de rol van de secretaris van de delegatie van de Staten-Generaal. Het decor was immers het stadhuis, mijn stadhuis. Maar nu in dit laatste hoofdstuk word ik de jonge Sonmans, de zoon en krijgt de oude Casper Sonmans het gezicht van mijn vader. En ik ben getuige van het gesprek tussen vader en zoon. Het gesprek met mijn vader kan ik mij niet kan herinneren omdat het nooit gevoerd is.
Ik weet nu nog niet hoe het gesprek tussen vader en zoon Sonmans afloopt, ik moet nog een paar bladzijden en ik fantaseer het nooit gevoerde gesprek met mijn vader. Maar zelfs in die fantasie hoor ik mijn eigen woorden niet, maar zie mijn vader knikken en lijkt hij mij te begrijpen. Hij zit in zijn rookstoel, een levend geworden foto. Zijn uitgerookte pijp in zijn mond. Onze ogen zoeken elkaar. De fantasie vervaagt. Ik lees verder. De laatste bladzijden. Tot en met de laatste zin. De beul werd ongeduldig.
Een nieuw boek wacht. Over een moeder. Margje.